Σοσιαλδημοκρατία και Αριστερά:
Σε αναζήτηση μιας νέας σχέσης.

Σ

Οι πολιτικές τάσεις στην Ελλάδα γενικά παρακολουθούν τις αντίστοιχες τάσεις στην Ευρώπη με κάποια καθυστέρηση μερικές φορές αλλά και εντελώς συγχρονισμένα άλλες.
Να θυμηθούμε την άνοδο των σοσιαλιστικών κομμάτων την δεκαετία του ΄70 που έγινε εντελώς συγχρονισμένα (Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Μάλτα, Ελλάδα), την διάλυση την επόμενη σχεδόν δεκαετία των Κομμουνιστικών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη και τη εμφάνιση της πολιτικής οικολογίας, την διαμάχη μεταξύ φιλελευθερισμού και Σοσιαλδημοκρατίας την δεκαετία του ΄90 και την μετέπειτα συνεργασία τους και τέλος την άνοδο της ριζοσπαστικής αριστεράς (στην Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία) στα χρόνια της κρίσης από το 2010 και μετά.
Τα τελευταία χρόνια τρεις τάσεις παρατηρούνται σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Η εμφάνιση και ανάπτυξη μιας εθνολαϊκιστικής δεξιάς, η υποχώρηση της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς και η τάση «αριστερού» επαναπροσδιορισμού της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας που εκφράζεται από την μεριά της τόσο σε προγραμματικό επίπεδο (με την τάση επανάκτησης μέρους της παλιάς ιστορικής της ταυτότητας) όσο και την αναζήτηση νέων συμμαχιών.

Σε ότι αφορά την εμφάνιση μιας εθνολαϊκιστικής δεξιάς τα πράγματα στην Ελλάδα είναι λίγο πίσω. Παρόλο που οι ιδεολογικές και κοινωνικές συνθήκες για κάτι τέτοιο πληρούνται εδώ και καιρό. Συνθήκες που για την ωρίμανσή τους το Μακεδονικό έχει παίξει και παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Ωστόσο δεν απέχουμε πολύ από την δημιουργία ενός νέου ακροδεξιού κόμματος. Είναι καθαρά θέμα πολιτικών διεργασιών και κύρια προσώπων η συγκρότησή του. Κι άρα θέμα χρόνου.
Η υποχώρηση της αριστεράς στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα εμφανής μιας και συνδέεται με την κυβερνητική της βιωσιμότητα (αυτή είναι η διαφορά από Ισπανία και Γαλλία). Ωστόσο η υποχώρηση της αριστεράς είναι γενική δεν περιορίζεται μόνο στην Ελλάδα. Επί πλέον η ριζοσπαστική αριστερά έχει πάψει να συγκεντρώνει το διεθνές πολιτικό ενδιαφέρον καθώς έχει υποστείλει την κριτική της απέναντι στην Ε.Ε. και έχει πάψει να συγκαταλέγεται στις δυνάμεις του Ευρωσκεπτικισμού, ενώ ταυτόχρονα έχει προσχωρήσει στο μπλοκ όσων τοποθετούνται απέναντι στο ακροδεξιό φαινόμενο. Το γεγονός αυτό έχει δώσει αφορμές για να γραφτούν τελευταία πλήθος άρθρα για την δήθεν «Σοσιαλδημοκρατικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των άλλων κομμάτων της Ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής αριστεράς σε συνδυασμό πάντα με την τάση «αριστερού» επαναπροσδιορισμού της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας.
Στο θέμα αυτό πιστεύουμε ότι γίνονται εύκολες αναγωγές και βγαίνουν βεβιασμένα συμπεράσματα. Η «αριστερή» μετατόπιση της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας ακόμα δεν έχει φανεί στον ορίζοντα και δεν γνωρίζουμε τι μορφή μπορεί να πάρει, με εξαίρεση ίσως το Εργατικό κόμμα της Αγγλίας που είναι υπέρ του Brexit και μιας πιο κοινωνικής πολιτικής. Κατά τα άλλα τόσο η Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία όσο και οι Γάλλοι Κεντρώοι και Σοσιαλιστές δεν έχουν αποσαφηνίσει την στάση τους. Το ότι υπάρχουν διεργασίες στο εσωτερικό των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων για κάποιον «αριστερό» επαναπροσδιορισμό δεν σημαίνει ότι κάτι τέτοιο είναι προ των πυλών, άλλωστε αυτό θα συνεπάγονταν εγκατάλειψη και της ισχύουσας οικονομικής Ευρωπαϊκής πολιτικής πράγμα πολύ δύσκολο προς το παρόν έως αδύνατον.

Τώρα στο επίπεδο των συνεργασιών μπορεί να υπάρξουν αλλαγές (όχι όμως και στις Ευρωπαϊκές πολιτικές). Έτσι μπορεί κάλλιστα να αναζητηθούν κυβερνητικά σχήματα συνεργασίας των Σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων με κόμματα της αριστεράς, οικολόγους κλπ. Αρκεί αυτά να διασφαλίζουν μια κυβερνητική προοπτική αλλιώς γιατί να γίνουν. Και τέλος πάντων αν γίνουν δεν θα προϋποθέτουν οπωσδήποτε την «σοσιαλδημοκρατικοποίηση» της αριστεράς. Θα πρόκειται για συνεργασίες της Σοσιαλδημοκρατίας με την αριστερά (με την δεδομένη, υπαρκτή αριστερά). Καθώς μιλάμε για μια αριστερά καθ’ όλα ακίνδυνη και πλήρως ενσωματωμένη στο Ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα. Η τήρηση κάποιων συμβόλων εκ μέρους της, οι ιδεοληπτικές εμμονές σε αντι-φιλευλευθερισμούς, σε κρατισμούς, σε προστατευτισμούς δεν επηρεάζουν την ουσία μιας ενδεχόμενης συνεργασίας. Αντίθετα της προσδίδουν μιαν επιθυμητή και για τις δύο πλευρές αριστερή επίφαση, που φαίνεται να είναι και το ζητούμενο μιας και γενικές ανατροπές σε ότι αφορά την ασκούμενη Ευρωπαϊκή πολιτική δεν είναι δυνατές (πέρα του ότι δεν είναι, σε τελική ανάλυση, και επιδιωκόμενες ).

Μήλιος Χρήστος

Σχετικά με τον Συγγραφέα

Σχόλια

Μήλιος Χρήστος

Kατηγορίες

Ιστορικό