Επιστροφή στην «πολιτική κανονικότητα»

Ε

Άλλη μια από τις πρόσφατες «κατακτήσεις» του Ελληνικού λαού, η ομοψυχία, αποδομείται μέρα τη μέρα. Ήταν μια αυταπάτη κι αυτή, εφήμερη και παροδική και πάει.

Όλα δείχνουν ότι γυρίζουμε σελίδα.

Με την αποκλιμάκωση των περιοριστικών μέτρων, ταυτόχρονα γίνεται και η επιστροφή στην « πολιτική κανονικότητα» δηλ. στο τι ίσχυε πριν από την πανδημία. Όλο δηλ. το γνωστό νοσηρό κλίμα. Επανέρχονται όλες οι γνωστές καταστάσεις, που τόσο λίγο μας έλειψαν για σαράντα πέντε ημέρες. Οι τεχνητές αντιπαλότητες, οι «ιδεολογικοί» διαχωρισμοί, οι ατέλειωτες διεκδικήσεις και προπαντός οι λαϊκισμοί (όλων των μορφών και ειδών ).

Είναι φανερό ότι έχει γυρίσει όλο το πολιτικό κλίμα. Τα προβλήματα της δημόσιας υγείας έχουν γίνει δεύτερα και παραμερίζονται ενώ σε πρώτο πλάνο περνούν τα οικονομικά.
Η αλλαγή αυτή στην προτεραιότητα των προβλημάτων εκφράζεται και με την επιμονή κάποιων δυνάμεων να γιορτάσουν την πρωτομαγιά, και τις πιέσεις της ιεραρχίας για το άνοιγμα των εκκλησιών, των επιχειρηματιών για το άνοιγμα της αγοράς, αλλά και τις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης για αυστηρό κοινοβουλευτικό έλεγχο. Ξαφνικά παρατηρείται μια βιασύνη και ένας συνωστισμός στο ποιος θα προλάβει να θέσει πιο γρήγορα μιαν αντιπολιτευτική ατζέντα ή μια ατζέντα διεκδικήσεων. Επιστροφή λοιπόν από κάθε άποψη στην γνωστή πολιτική και κοινωνική κανονικότητα.

Στον εορτασμό της πρωτομαγιάς απεδείχθηκε για άλλη μια φορά ότι πολλές αριστερές παραδόσεις είναι βαθιά ριζωμένες στην πολιτική μας ζωή. Έχουν πάρει την μορφή άγραφων και απαράβατων ηθικών κανόνων. Οι συγκεντρώσεις ήταν όλες παράνομες ωστόσο έγιναν από το κράτος σιωπηλά ανεκτές. Ενώ από την κοινωνία μια οποιαδήποτε επιβολή του νόμου δεν θα είχε την απαιτούμενη συναίνεση. Γνωρίζοντας λοιπόν αυτή την συμβατική πραγματικότητα τα στελέχη του ΚΚΕ οργάνωσαν την συγκέντρωση στο Σύνταγμα καλύπτοντας και τις πάγιες ανάγκες του κόμματος για επαναστατική προβολή και εξάσκηση. Κι αυτό δεν συνιστά παρά ένα συμβάν στα πλαίσια της επιστροφής στην κανονικότητα. Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και όλα όσα συνέβησαν κατά την διάρκεια της συζήτησης του νέου νόμου για το περιβάλλον. Σύσσωμη η αντιπολίτευση και διάφορες οικολογικές οργανώσεις, κατά τα αναμενόμενα, καταφέρθηκαν με τις πιο σκληρές εκφράσεις κατά της Κυβέρνησης. Μίλησαν για περιβαλλοντολογικό έγκλημα κι έφθασαν να υπερασπίζονται ακόμα και τον λιγνίτη. Να καταφέρονται ενάντια στις ΑΠΕ (ότι ευνοούνται από την ανάπτυξή τους ορισμένοι επιχειρηματικοί κύκλοι), να υπεραμύνονται ενός ισχύοντος χρονοβόρου καθεστώτος περιβαντολλογικής αδειοδότησης (απαγορευτικού για κάθε επένδυση), και να προβάλουν μιαν στερεότυπη αντίληψη απαγόρευσης κάθε παρέμβασης σε περιοχές NATURA (που καλύπτουν το 1/3 της Ελληνικής επικράτειας). Όλα αυτά τα ανήκουστα στα πλαίσια της κανονικότητας. Κι έπεται οπωσδήποτε συνέχεια.

Κλείνοντας το σημείωμα θα θέλαμε να κάνουμε δύο επισημάνσεις:

Α). Στις λίγες ημέρες της βουλής από την μεριά της αντιπολίτευσης δόθηκε μεγάλη έμφαση στον οικονομικό ρόλο του κράτους. Στην ουσία υποστηρίχθηκε η ανάγκη αυτός να ενισχυθεί, από δώ και πέρα, σε όλους τους τομείς της οικονομίας ( στον απόηχο των όσων λέγονται για την ανταπόκριση του κράτους στην υγειονομική κρίση κλπ. κλπ.). Πιστεύουν άραγε στην επιστροφή σήμερα σε έναν νέο κρατισμό ή είναι ένας τρόπος να αντιπολιτεύονται τον Μητσοτάκη;

Β). Οι οικολόγοι στην Ελλάδα το 2020 είναι λυπηρό να σέρνονται πίσω από το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, και το Κίνημα Αλλαγής. Να εντάσσονται στα αντιπολιτευτικά τους μέτωπα.
Σε θέματα περιβάλλοντος ειδικά η αυτονομία τους θα ‘πρεπε νάταν δεδομένη όπως και μια σύγχρονη προοδευτική ματιά (μακριά από τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες της αριστεράς). Πως αλλιώς θα μπορέσει σαν χώρος να αντιμετωπίσει τον συνεχή σφετερισμό του από διάφορες πολιτικές δυνάμεις, την πολυδιάσπασή και την πολιτική του ανυποληψία;

Μήλιος Χρήστος

Σχετικά με τον Συγγραφέα

1 Σχόλιο

  • Χρήστο γεια

    Πολύ καλά τα λες, αλλά ..

    Στην τελευταία παράγραφο ο όρος «Οικολόγοι» δεν αποδίδει την πραγματικότητα και αδικεί και τσουβαλιάζει ένα μεγάλο μέρος του οικολογικού χωρου.

    Οσα λες ισχύουν μεν στο ακέραιο, αλλά μόνο και κυρίως για τους «Οικολόγους Πράσινους» και μερικές άλλες οργανώσεις που συντάσσονται περιστασιακά μαζί τους ή διακρίνονται από μονοθεματική αντιμετώπιση των περιβ προβλημάτων (π.χ Ορνιθολογική εταιρεία)

    Οι «Οικολόγοι Πράσινοι» είναι ένα απολειφάδι του αρχικού σχήματος και παίζει ένα θλιβερό ρόλο ως «πράσινο» δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ . Τα περισσότερα σοβαρά στελέχη έχουν φύγει εδώ και χρόνια και κυρίως κατά την περίοδο που αποφασίστηκε με ισχνή πλειοψηφία η πολιτική συμπόρευση με το ΣΥΡΙΖΑ. Οι αποχωρήσαντες προσπαθούν να στήσουν έναν νέο πόλο στο χωρο της Πολιτικής Οικολογίας. Οσοι έχουν μείνει στους Οικο-Πράσινους το έκαναν είτε γιατί πήραν κάποιες καρέκλες επι κυβέρνησης Τσίπρα είτε από πολιτική αφέλεια. Λαϊκίζουν και αριστερίζουν στα περισσότερα θέματα και σιγοντάρουν κάθε τοπική αντίδραση εναντίον των ΑΠΕ, αδιαφορώντας αν μια τέτοια πολιτική αντικειμενικά σιγοντάρει το λιγνιτικό λόμπι (εδώ καλά το έγραψες). Επίσης προσπαθούν να διατηρήσουν τα κονέ με τους Ευρωπαίους Πράσινους κάνοντας δημόσιες σχέσεις, ενώ στην πράξη η πολιτική τους απέχει παρασάγγες από τη σοβαρή πολιτική (και ανάλογη ανάπτυξη) του ευρωπαϊκού πράσινου κινήματος.

    Εγώ δεν συμμετέχω στη διαμόρφωση του νέου σχήματος της πολιτικής οικολογίας (παρότι συμφωνώ με την αναγκαιότητά του) γιατί κουράστηκα. Ίσως καταφέρω κάποιον φίλο από τους πρωτεργάτες να γράψει ένα σχετικό άρθρο και να σας το στείλει.

    Χαιρετισμούς στην Αννα

    Λάζαρος

Kατηγορίες

Ιστορικό