ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ (για την πρόταση δημοψηφίσματος)

Α

Μετά την εξαγγελία του δημοψηφίσματος :
Οι εκλογές , χωρίς να αποτελούν κανενός τύπου ουσιαστική διέξοδο, έγιναν αναπόφευκτες.
Η Κυβέρνηση Παπανδρέου πρέπει να απομακρυνθεί το συντομότερο δυνατό από την εξουσία.
Ευχής έργο να γίνει κάτι τέτοιο μέσα από την εκδήλωση μιας παλλαϊκής αξίωσης.
Αλλά και η «εκ των έσω» ανατροπή της ή η ανατροπή της μέσω οποιασδήποτε θεσμικής πρωτοβουλίας είναι θεμιτή και αναγκαία υπό τις παρούσες συνθήκες.

Ο Γ. Παπανδρέου αποτόλμησε την έξοδο από το γενικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής πολιτικής. Αυτονομήθηκε πλήρως αγνοώντας τους σύγχρονους περιοριστικούς όρους άσκησης Εθνικής πολιτικής. Μη έχοντας την παραμικρή επίγνωση των ορίων του και των ορίων που έχουμε γενικά σαν χώρα. Γεγονός που μόνο σε περιπέτειες μπορεί να οδηγήσει την Ελληνική κοινωνία.

Οι εποχές που οι πολιτικές κρίσεις στην Ελλάδα συνιστούσαν αποκλειστικά εσωτερική της υπόθεση ανήκουν στο παρελθόν. Η πολιτική σήμερα, θέλουμε δεν θέλουμε, έχει ευρύτερες Ευρωπαϊκές ακόμα και οικουμενικές διαστάσεις. Καιρός να το αντιληφθούμε. Να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από παθολογικούς εθνοκεντρισμούς και εσωστρέφειες. Να κατανοήσουμε την συνάφεια των διεθνών πολιτικών πραγμάτων και να κινηθούμε μέσα σε αυτά με βαθιά επίγνωση της αλληλεξάρτησης τους. Αλλιώς κινδυνεύουμε να περιθωριοποιηθούμε.

Η Σύνταξη

Σχετικά με τον Συγγραφέα

Σχόλια

  • Ανάμεσα στις πολλές αναγνώσεις της κίνησης Παπανδρέου για δημοψήφισμα και με αφορμή την αποστροφή του κ.Μανιτάκη περι επίκλησης φανταστικών εθνικών κινδύνων στο άρθρο που αναρτήσατε, επιλέγω τη σκέψη ενός “ξένου”, που γράφει στον Guardian (Seumas Milne ,guardian.co.uk, 2 November 2011):
    “Θα μπορούσατε να σκεφτείτε ότι το δικαίωμα λόγου των λαών στις πιο κρίσιμες αποφάσεις που επηρεάζουν τη χώρα τους θα αποτελούσε δεύτερη φύση για μια ένωση κρατών, που ισχυρίζεται ότι η δημοκρατία είναι η πιο ιερή ιδρυτική αρχή της.
    Αλλά η ανακοίνωση του Γιώργου Παπανδρέου ότι η Ελλάδα θα πραγματοποιήσει δημοψήφισμα για το τελευταίο σχέδιο της ΕΕ της θεραπείας-σοκ για την ” διάσωση “, έγινε δεκτή με οργή από τις καγκελαρίες της Ευρώπης.
    …Η αντιπαράθεση αυτή αγγίζει την καρδιά του προβλήματος της δημοκρατίας στην Ευρώπη.
    Δεν είναι μόνο ο φόβος των κινδύνων της καθυστέρησης για τις εμπύρετες αγορές ομολόγων, που έχει προκαλέσει αποπληξία, αλλά ο κίνδυνος ότι οι Έλληνες θα μπορούσαν να ψηφίσουν με λάθος τρόπο.
    Η ψήφος δεν αφορά το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάθε φορά που ένα κράτος προβαίνει σε διαβουλεύσεις με τους πολίτες του– όπως έκαναν η Δανία και η Ιρλανδία – οι πολίτες μπορούν να ξαναψηφίζουν, μέχρι να γίνει το σωστό.
    Αλλά το δημοκρατικό έλλειμμα έχει πλέον διογκώσει την κρίση δημοκρατίας.
    Για την προστασία των τραπεζών που δάνεισαν την Ελλάδα και τις προστατευμένες από ανεπιθύμητες φορολογικές απαιτήσεις ελίτ της , η χώρα συστηματικά απογυμνώνεται από την κυριαρχία της, καθώς αξιωματούχοι της ΕΕ και του ΔΝΤ συρρέουν στα υπουργεία της, καταρτίζουν σχέδια προϋπολογισμών, καθορίζουν προθεσμίες πολιτικών, “συμβουλεύουν” για την φορολογία και πιέζουν για εκποιήσεις κρατικής περιουσίας.”
    Ως εκ τούτου για “να μάθουμε να χρησιμοποιούμε την «κυριαρχία μας» όχι ως ένα αυτάρεσκο, κλειστοφοβικό και επιθετικό κατασκεύασμα, αλλά ως δικτυακό κόμβο επικοινωνίας, συνεργασίας και αντιπαράθεσης με τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τους θεσμούς της” (Μανιτάκης) θα πρέπει να συμφωνήσουμε τουλάχιστο στα προφανή : ότι τίθεται ζήτημα δημοκρατικής λειτουργίας και νομιμοποίησης αποφάσεων που κρίνουν τις τύχες των λαών της ΕΕ και δόλιας, μεθοδευμένης αρπαγής των περιουσιακών στοιχείων των αδύναμων χωρών.
    Το μείζον αυτό ζήτημα εκχώρησης δημόσιου πλούτου στις ορέξεις τραπεζών και χρηματιστών θέτει το κίνημα στην Ελλάδα και στον κόσμο -αυτό το όποιο κίνημα- καθώς και μεγάλο μέρος του νομικού κόσμου (όχι μόνον τον κ.Κασιμάτη βεβαίως και όχι αφελείς ελληνοτσολιάδες με καριοφύλια [βλ.ΝΟΜΙΚΟ ΒΗΜΑ, Επαμεινώνδα Μαριά “Η δανειακή σύμβαση Ελλάδας-κρατών Ευρωζώνης υπό το πρίσμα των θεσμών και του δικαίου της ΕΕ” , ΠΡΑΚΤΙΚΑ εκδήλωσης ΔΣΑ με θέμα:«Η Δανειακή Σύμβαση μεταξύ Ελλάδας – κρατών μελών Ευρωζώνης και η Εθνική μας Κυριαρχία» κλπ. πολλά νομικά και πολιτικά τεκμήρια].
    Επομένως τόσο η κατ’ουσίαν απαγόρευση του δημοψηφίσματος, όσο η υποκατάσταση των οργάνων της ΕΕ απο το δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζύ, η επ’αόριστον εποπτεία , οι εγγυήσεις που παρέχονται στις δανειακές συμβάσεις , το εφαρμοστέο σε αυτές δίκαιο , (που δεν είναι πλέον το Ελληνικό αλλά το Αγγλικό Δίκαιο), το αποκλειστικά αρμόδιο δικαστήριο για όλες τις διαφορές που προκύπτουν (το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο Λουξεμβούργο,στο οποίο, κατά τους νομικούς, πλειοψηφούν δικαστές προερχόμενοι από τα κράτη-δανειστές)αποτελούν μείζονα προτεραιότητα αντιπαράθεσης και δημοκρατικής εξόδου απο την κρίση για τις δημοκρατίες της Ελλάδας και της Ευρώπης.

  • ΣΥΜΦΩΝΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΘΕΤΕΙ Η Γ.Κ(καλη φιλη απο τα παλια),ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΚΑΙ ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ.
    Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ Γ.Α.Π ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ,ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΙΝΗΤΡΑ (τυχοδιωκτικη,μπλοφα ,σικε ,ανθρωπινη κοκ ,οπως θελει το εκλαμβανει ο καθενας),ΑΝΕΔΕΙΞΕ 2 ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ,ΧΡΗΣΙΜΑ ΝΟΜΙΖΩ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ:
    1)ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΕΙΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.(ΕΔΩ ΘΕΩΡΩ ΑΞΙΟΛΟΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΔΙΑΝΟΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΣΤΙΣ 14|11 ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ 21| 11)
    2)ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΕΠΙΣΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ .ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΑΠΑΔΗΜΑ ,Η ΟΠΟΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ OΥΤΩΣ Η‘ ΑΛΛΩΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ Κ.Λ.Π ΜΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ.ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑΣ ,ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑ ,ΤΑ ΔΙΑΜΠΕΡΗ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΤΕΙΧΗ !
    ME AΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΚΑΠΩΣ ΤΟ ΤΟΠΙΟ .ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ ΒΕΒΑΙΑ ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΙ ΟΧΙ ΠΑΛΑΙΟΛΙΘΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΘΑ ΕΤΡΙΒΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ .ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ…
    ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ ,ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΘΑΡΑ ΘΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΙ ΟΧΙ ΜΙΝΤΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ.ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΝΕΡΓΗ ΚΑΙ ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ.
    ΦΙΛΙΚΑ

  • Γειά σου Γιάννα

    Δεν ξέρω πώς το αντιλαμβάνεσαι το όλο θέμα. Εγώ βλέπω ότι η διαφωνία μας είναι γενικότερη. Δεν αφορά μόνο αυτά που θίγεις στην παρέμβασή σου αλλά την γενική οπτική.
    Πάνω σε αυτήν δεν μπορώ να σου γράψω. Θα απαιτούσε μεγάλα σε έκταση κείμενα, αναλυτικά, χρόνο, διάθεση κλπ κλπ. Πού καιρός για τέτοια. Άλλωστε αυτά που θα σου έγραφα είναι διάσπαρτα σε όλα τα κείμενά μου. Αναγκαστικά λοιπόν περιορίζομαι στα του δημοψηφίσματος, αν και το θέμα έχει ξεθωριάσει.

    Η ανάγνωση του δημοψηφίσματος από την σκοπιά που την κάνεις συμπίπτει με όσα μέσες άκρες υποστήριξε ο Γ. Παπανδρέου. Αποτελεί δηλ. την επίσημη εκδοχή κι όχι κάποια άλλη προσέγγιση. Το δημοψήφισμα δηλ. ετέθη για να εκφρασθεί ο λαός, ήταν απλά μια δημοκρατική πρωτοβουλία που κακώς ακυρώθηκε. Η ακύρωσή της, κατά την γνώμη σου, αναδεικνύει το έλλειμμα δημοκρατίας της Ευρώπης.
    Γνώμη μου είναι ότι το συγκεκριμένο δημοψήφισμα δεν αποτέλεσε κανενός τύπου δημοκρατική πρόκληση. Ήταν ευθεία αμφισβήτηση της απόφασης της 26ης Οκτωβρίου δηλ. μια ενέργεια πολιτικής αυτονόμησης του Γ.Π. από την κεντρική πολιτική της Ε.Ε. Αυτό ήταν το πολιτικό νόημα του δημοψηφίσματος. Αυτό κατάλαβαν και οι Ευρωπαίοι κι όλος ο κόσμος.
    Οι πολιτικές αυτονομήσεις (γενικά) στις ημέρες μας έχουν τεράστια κόστη. Κόστη προς όλες τις μεριές. Τουλάχιστον αυτό έγινε φανερό, όσο ποτέ άλλοτε, με την κίνηση Παπανδρέου. Συνιστούν ένα είδος κίνησης σε αντίθετη κατεύθυνση. Η αναταραχή που προκάλεσε (η πρόταση δημοψηφίσματος) έδειξε πόσο τα πράγματα έχουν οικουμενικοποιηθεί, πόσο έχει προχωρήσει η αλληλεξάρτηση των κοινωνιών, πόσο ευαισθητοποιημένες είναι πλέον οι οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις. Αρκεί «να βήξει κάποιος σε μια μεριά του κόσμου για να γριπωθεί ο άλλος». Και αυτό, το απλό πράγμα, ο υιός Παπανδρέου δεν το είχε καταλάβει, όπως δεν το έχει καταλάβει και ο Σαμαράς, κι ο Βενιζέλος και ο Καστανίδης κλπ κλπ. Δέσμιοι όλοι εθνικών προτύπων άσκησης πολιτικής. Και δυστυχώς όλοι αυτοί θα χρειαστεί να το καταλάβουν με ταπεινωτικούς όρους. Η προσαρμογή στα νέα διεθνή δεδομένα όταν δεν γίνεται ομαλά , με ευθύνη «ημών των ιδίων», γίνεται με έξωθεν καταναγκασμό. Αυτό δεν είναι καθόλου δημοκρατικό αλλά η ευθύνη σε ποιόν ανήκει; Σίγουρα σε αυτόν που δεν έχει συνείδηση του πράγματος, σε αυτόν που αγνοεί τις νέες συνθήκες και πιστεύει, του καλού καιρού, ότι μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται, να κάνει ανεξάρτητες πολιτικές σε μια εποχή αλληλεξάρτησης των πάντων.

    Πολιτικά λοιπόν το θέμα, στην ουσία του, έχει να κάνει με το πώς αναπτύσσεται η πολιτική σήμερα. Πώς οργανώνεται, τι χαρακτηριστικά παίρνει, τι περιορισμούς συνεπάγεται και ποιά νέα επέκταση γνωρίζει. (βλέπε κείμενο «Τα εθνικά αδιέξοδα και η επιζητούμενη, στις μέρες μας οικουμενικότητα της πολιτικής»).
    Άλλη η εποχή των εθνικών πολιτικών κι άλλη της οικουμενικότητας. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτική σήμερα με όρους του χθές. Επικαλούμενοι εθνικές πολιτικές και ευαισθησίες, κυριαρχικά δικαιώματα, συντάγματα, εθνικές δημοκρατίες κλπ. κλπ. Όλα αυτά οδηγούν σε τραγικές αντιφάσεις κι αδιέξοδα. Δεν είναι συμβατά με την νέα πολιτική πραγματικότητα.
    Στην νέα οικουμενική πολιτική διάταξη σαφώς και υπάρχουν ζητήματα δημοκρατίας. Όπως υπήρχαν και στην παλιά. Και αυτά όμως παίρνουν άλλο νόημα. Δεν αφορούν την διεκδίκηση του δικαιώματος της εθνικής αυτονομίας. Διότι με αυτήν την έννοια π.χ. θα έπρεπε να γίνουν δημοψηφίσματα σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης για την νέα δανειακή σύμβαση και να αποφασίσει ο λαός της κάθε χώρας ξεχωριστά, δημοκρατικά και ανεξάρτητα αν την εγκρίνει ή όχι. Κι άμα έπαιρνες ευρώ να μου τρυπούσες τη μύτη. Εκεί που σταματάει η πολιτική αρχίζουν αυτά.
    Η πολιτική δια των δημοψηφισμάτων, στην λογική της προέκταση, σημαίνει πολιτική να κάνει ο λαός. Αν αυτό δεν είναι έσχατος λαϊκισμός τι είναι; Τα δημοψηφίσματα πιστεύω πως έχουν ένα πολιτικό νόημα στην περίπτωση που ο ρόλος τους είναι επικυρωτικός – νομιμοποιητικός κι όχι αποφασιστικός.
    Και ένα σχόλιο για τα σχετικά με την εκχώρηση δημόσιου πλούτου, λαϊκής κυριαρχίας κλπ. Εκτός από τις φιλικές και συγγενικές δοσοληψίες, που συνήθως καταστρατηγούνται συστηματικά, γνωρίζεις την περίπτωση καμιάς δανειακής πράξης παγκόσμια που να γίνεται χωρίς εχέγγυα περιουσιακά και τζίφρες; Και γιατί θα έπρεπε να ζητάμε κάτι τέτοιο. Θα συνιστούσε κάποιον «δημοκρατικό δανεισμό;». Δεν νομίζω.

    Κλείνοντας να επισημάνω φιλικά: απέναντι στη σημερινή νέα πραγματικότητα καταγράφονται δύο βασικά στάσεις : Μία που προσπαθεί να την κατανοήσει, έχει αυτή την πρόθεση, (άσχετο πόσο τα καταφέρνει) και μια άλλη που της αντιπαρατίθεται με τους παλιούς όρους και κατά βάσιν ιδεολογικά. Προς το παρόν αυτοί οι δύο κόσμοι δεν επικοινωνούν. Είναι σε πλήρη διάσταση. Τα πεδία των αναζητήσεών τους απέχουν, η θεματολογία τους, οι έννοιες, οι όροι. Στο μέλλον θα δούμε.
    Ο Μανιτάκης που αναφέρεις ανήκει στην πρώτη περίπτωση. Και έχει κάνει πολλές υπερβάσεις. Όντας συνταγματολόγος έχει πλήρως εξοικειωθεί με την προοπτική της απαξίωσης του συντάγματος που διδάσκει. Πράγμα πολύ δύσκολο, από ότι καταλαβαίνεις, από την θέση που κατέχει.

Η Σύνταξη

Kατηγορίες

Ιστορικό