Μερικά παραλειπόμενα των εκλογών

Ο νέος αρχηγός

Καιρό είχαν να νοιώσουν έτσι οι παλιοί οπαδοί του ΠΑΣΟΚ.
Το «Εμπρός να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα» του Τσίπρα την Κυριακή το βράδυ τους ξύπνησε μνήμες, τους προκάλεσε έντονη συγκινησιακή φόρτιση και ανεπαίσθητα τους έκανε να νοιώσουν όπως τις παλιές καλές μέρες στο ΠΑΣΟΚ. Μετά ήταν και κείνο το «σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου» που κι αυτό θύμιζε Αντρέα που ήρθε και έδεσε το πράγμα.
Ποια αριστερά. Αυτός είναι δικός μας σκέφτηκαν από μέσα τους. Μετά από τόσα χρόνια ταπεινώσεων και απογοητεύσεων επί τέλους είχαν σε έναν νέο αρχηγό να ελπίζουν. Άλλωστε αυτοί με τον Ανδρέα ήταν. Τι ΠΑΣΟΚ και τι ΣΥΡΙΖΑ. Tώρα, αυτά δεν μετράν.

Οι ρόλοι αλλάζουν

Είναι γεγονός ότι οι Πασοκογενείς έδωσαν το υψηλό ποσοστό στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά συμβαίνει να μην είναι οργανωμένοι και να χάνουν τη μάχη του σταυρού και κατά επέκταση των εσωτερικών συσχετισμών.
Δεν πειράζει οι καιροί έχουν αλλάξει.
Οι αριστεροί 30 χρόνια ήταν ουρά του ΠΑΣΟΚ. Ήρθε ο καιρός να αντιστραφούν οι ρόλοι.

Οι συνεπείς

Οι πιο συνεπείς από τους Πασοκους είναι αυτοί που προσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Εκπροσωπούν το αληθινό πνεύμα και την κουλτούρα του ΠΑΣΟΚ. Τον επιφανειακό του ριζοσπαστισμό, τον «προοδευτισμό» του, την αριστεροσύνη γενικά αλλά και λαϊκισμό και τον εθνικισμό. Υπάρχει άφθονος χώρος για αυτά στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά ενώ είναι στα παλιά, ίδιοι και απαράλλαχτοι και δεν άλλαξαν καθόλου έχουν την ψευδαίσθηση ότι προχώρησαν, ότι πήγαν παραπέρα ότι μετατοπίστηκαν προς τα αριστερά.

Η αναβίωση του Παπανδρεϊσμού.

Στην Ελλάδα ζούμε μια μορφής αναβίωση του Παπανδρεϊσμού (του Ανδρέα). Τόσο επικοινωνιακά όσο και πολιτικά.
Η αναβίωση αυτή γίνεται μέσω του Τσίπρα.
Επικοινωνιακά το βασικό χαρακτηριστικό του Πάπανδρεϊσμού είναι ο έλεγχος των εντυπώσεων και η μεγιστοποίησή τους που επιτυγχάνεται με αντίθετες διαρκώς κινήσεις Παράδειγμα: Πολιτική ορκωμοσία αλλά ταυτόχρονα επίσκεψη στον αρχιεπίσκοπο του οποίου ζητάμε την ευλογία. Ο Α.Π. συχνά χρησιμοποιούσε τις αμφίπλευρες διευρύνσεις, από δεξιά και από αριστερά. Εξισορροπούσε έτσι τις εντυπώσεις και αύξανε το ενδιαφέρον για αυτές.
Στο επίπεδο της πολιτικής ήταν ο ειδικός της ταχτικής. Δεν είχε ποτέ μακρύ ορίζοντα, σχέδιο, πρόγραμμα, στρατηγική. Ήταν ο πολιτικός της ταχτικής (το αντίθετο από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) Έβαζε στόχους βραχυπρόθεσμους και οργάνωνε την επίτευξή τους. Της ίδιας αντίληψης είναι και ο Τσίπρας.
Ο ταχτικισμός από την φύση του εμπεριέχει πλήθος κινδύνους. Εύκολα ταυτίζεται με τον καιροσκοπισμό και συχνά οδηγεί σε περιπέτειες που έχουν πάντα ανάλογο κοινωνικό κόστος.

X.M.

Μικρή in vitro κολοτούμπα εν όψει των επόμενων.

Σ.Μ.