Ο πρώτος (Καμμένος) είναι, ευγενικά, αλλοπρόσαλλος. Είχε αποκαλέσει τον Α. Παπανδρέου αρχηγό της 17Ν. Μπορεί να παίξει όλων των ειδών τα παιχνίδια κι έχει το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Ο δεύτερος (Κοτζιάς) θεωρεί εαυτόν κορυφή κι είναι και φανατικός. Αν και ηγετικό σκληροπυρηνικό στέλεχος του ΚΚΕ, που διαφώνησε μάλιστα από τ’ “αριστερά” με τον Χ.Φλωράκη, δε δίστασε να συνεργαστεί με τον Γ.Παπανδρέου. Είναι υπουργός Εξωτερικών.
Ο τρίτος (Βαρουφάκης) έχει ένα ναρκισσισμό που μοιάζει να “μην καταλαβαίνει Χριστό”. Είναι υπουργός Οικονομικών.
Ο τέταρτος (Βούτσης) έχει μεγάλη εμπειρία ρουτίνας σε κομματικούς μηχανισμούς κι ανέλαβε ν’ αποκαταστήσει ένα διαλυμένο κράτος. Τοποθετήθηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης.
Ο πέμπτος (Πανούσης) καθηγητής εγκληματολογίας ανέλαβε, να ελέγξει τον έτερο σκληρό πυρήνα του κρατικού μηχανισμού ως αναπληρωτής υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας Πολίτη.
Πρόκειται για πέντε, με τελείως διαφορετική χημική-υπαρξιακή σύνθεση η κάθε μια, βραδυφλεγείς βόμβες. Που προφανώς ο “πανούργος” κ. Τσίπρας και οι σύμβουλοί του δεν τις έχουν υπολογίσει. Μπορούν να εκραγούν δίχως προσυνεννόηση από μόνες τους ή με ποικίλους συνδυασμούς.
Ο τίτλος αυτού του σημειώματος θα μπορούσε εναλλακτικά να είναι:
Η ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΥΠΑΡΞΙΑΚΩΝ ΚΙΝΗΤΡΩΝ
Δημήτρης Κουμάνταρος
