Αν εξαιρέσουμε την συναυλία των θρυλικών Rolling Stones πριν μερικά χρόνια, το επόμενο μουσικό γεγονός που απασχόλησε σε μεγάλη έκταση την εγχώρια μουσική αγορά, ήταν η συναυλία της MADONNA, για πρώτη φορά, στην Ελλάδα.
Ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά… Εμείς την παρακολουθήσαμε μαζί με άλλους περίπου 60.000 θεατές – ελαφρώς λιγότερους από του θεατές της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων που τελέσθηκε στο ίδιο στάδιο.. Και το σίγουρο είναι ότι η παράσταση δεν άφησε αδιάφορους ούτε φυσικά τους θαυμαστές ούτε όμως και αυτούς που προσήλθαν σκεπτικοί…
Η παράσταση λοιπόν, ήταν ένα πολυπρόσωπο μουσικό, χορευτικό, στυλιστικό, τεχνολογικό υπερθέαμα υψηλού αισθητικού επιπέδου που σε άφηνε άφωνο με την επαγγελματική του αρτιότητα.
Πολυπρόσωπο θέαμα μεν αλλά με την καλλιτέχνιδα κεντρικό πρόσωπο και μάλιστα να κινεί εμφανώς τα νήματα του show προφανώς επειδή έχει και σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωσή του.
– Ανεξάντλητη φωνητικά (ακόμη και τα playbacks ήταν πρόδηλα, αλλά ενταγμένα στις ανάγκες της παράστασης, χωρίς ούτε στιγμή να νοιώθεις ότι εξαπατάσαι) και
– Βιονική σκηνικά, παρά τα 50 χρόνια της.
Στο προκείμενο τώρα: Συγκρινόμενη η «βασίλισσα της ποπ» με μουσικές προσωπικότητες ή συγκροτήματα ίδιου εκτοπίσματος, η ζυγαριά γέρνει αναμφίβολα εις βάρος της.
Το θέαμα που παρουσιάζει φαίνεται ότι αποτελεί συνέχεια μιας παράδοσης musical με πατρίδα την Αμερική μεν, αλλά απέχει πολύ από το χαρακτηριστεί αμιγής μουσική δημιουργία..
Η άνοδός της στην μουσική σκηνή, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, συμβαδίζει με την τεχνολογική έκρηξη και την κυριαρχία των ΜΜΕ και συμπίπτει με μια φτωχή μουσικά περίοδο (έχει κλείσει ο κύκλος του Rock κινήματος).
Γενικότερα η καλλιτέχνης αφομοίωσε στην διαδρομή της πολλές από τις underground αλλά και κυρίαρχες τάσεις – μουσικά – χορευτικά – στυλιστικά – ιδεολογικά…
Η κατάληξη αυτής της εμπορικά τουλάχιστον, πετυχημένης διαδρομής, είναι ένα παγκοσμίως αναγνωρίσιμο στίγμα και ύφος.
Ασαφές όμως και ετερόκλητο και εν ολίγοις, ίσως, και επινοημένο και αντιφατικό.
Κα εξηγούμαι: Έγινε πρωταγωνίστρια της μουσικής βιομηχανίας:
– μ’ ένα προφίλ πανηδονιστικό, έκφυλο και αμφιλεγόμενα απελευθερωμένο (σε μια κοινωνία πανθομολογουμένως πουριτανική)
– μ’ ένα προφίλ υπέρμαχο της διαφορετικότητας (σε μια κοινωνία, μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, με έντονα ρατσιστικά αντανακλαστικά)
– μ’ ένα προφίλ αιχμηρό ενάντια στον καθολικισμό (κόρη Ιταλών μεταναστών).
Και τέλος, εδώ και πολλά χρόνια, εμφανίζει ένα προφίλ δημοκρατικό, οικολογικό, πανανθρώπινο (πχ 2 κεντρικά videos στην συναυλία με τον Αλ Γκορ σε ρόλο απελευθερωτή του πλανήτη και τον ΟΜΠΑΜΑ συγκρινόμενο με τον Τζων Κέννεντυ)
Εν κατακλείδι, στο ερώτημα αν η MADONNA είναι φαινόμενο ή φενάκη και κυρίως αν είναι καλλιτέχνης ή κατασκεύασμα, η απάντηση δεν είναι μία…
Είναι σίγουρα ένα ταλαντούχο πρόσωπο – προϊόν της Αμερικάνικης μουσικής βιομηχανίας και του marketing, των οποίων όμως δείχνει ότι μπορεί να υποστηρίξει τις επιλογές…
Θυμάμαι είχα διαβάσει το 1988 σε ένα ΠΟΠ+ΡΟΚ, ένα άρθρο για τη Whitney Houston που έλεγε ότι η καριέρα της είναι ένα κατασκεύασμα του star system. Δεν είχα καταλάβει τίποτα. Επιπλέον ένιωσα προσβεβλημένος: θεωρούσα ότι οι αδιαμφισβήτητες φωνητικές δυνατότητες της Whitney θα ήταν αρκετές για να της ανοίξουν όλες τις πορτάρες της μουσικής “βιομηχανίας”(ούτε αυτή η λέξη μου φαινόταν ρεαλιστική). Σήμερα που οι μηντιακά φτιαγμένες καριέρες δίνουν και παίρνουν ακόμα και σε κλίμακες τύπου “εγχώριο star system”, η εποχή της αθωότητας έχει τελειώσει και είμαστε όλοι ψιλιασμένοι απέναντι στους “διάσημους καλλιτέχνες”, η Μαντόννα λάμπει εκτός των άλλων ως το απόλυτο σύμβολο, η κορωνίδα της post modern show biz, όπου ένα είναι το μόνο ταλέντο που χρειάζεται να διαθέτει κανείς: να είναι αποφασισμένος για όλα. Τα υπόλοιπα φτιάχνονται. Ας μην ξεχνάμε ότι τουλάχιστον στην αρχή της καριέρας της η Μαντόννα ήταν προκλητικά (ίσως επιτηδευμένα;) ατάλαντη φωνητικά, χορευτικά και στυλιστικά και όμως πάσχιζε να εδραιωθεί στο μουσικοχορευτικό στερέωμα. Κάτι που πλέον έχει πάψει να είναι οξύμωρο!