Τα συμπτώματα πολλαπλασιάζονται
Αδυναμία πληρωμών στο εσωτερικό.
Πληθαίνουν καθημερινά τα περιστατικά αθέτησης των οικονομικών υποχρεώσεων του Κράτους προς τρίτους. Προμηθευτές, εργολάβοι, ιδιοκτήτες ακινήτων έχουν να λαβαίνουν. Ακόμα και μικροποσά προς επαγγελματίες καθυστερούν συστηματικά. Το φαινόμενο είναι μιας μορφής στάση πληρωμών, μερική βέβαια και έμμεση, αλλά σαφής και εκτεταμένη.
Το ίδιο συμβαίνει και στον ιδιωτικό χώρο. Ακάλυπτες επιταγές, ανεξόφλητα χρέη, πτωχεύσεις επιχειρήσεων.
Η Ελληνική οικονομία, σε Εθνικό επίπεδο, τελεί ανοιχτά υπό καθεστώς στάσης πληρωμών (που ισοδυναμεί με καθεστώς συγκαλυμμένης χρεοκοπίας). Ο Ρουμπινί (ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος) έχει δίκαιο. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που ήδη έχει πτωχεύσει (εφ’ όσον δεν μπορεί να συνεχίσει να δανείζεται από την ελεύθερη αγορά). Η χρηματοδότηση της Ελληνικής οικονομίας από το ΔΝΤ, την Ε.Ε., και την ΕΚΤ, έχει αναληφθεί εξ’ αιτίας αυτής της αδυναμίας, να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε από την ελεύθερη αγορά. Είναι μιας μορφής προστατευτική πολιτική από τις πολλές που ασκούνται σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Με άγνωστο αποτέλεσμα. Καθ’ ότι, όπως όλες έτσι κι αυτή, θα επικαθορισθεί από την γενική έκβαση της κρίσης του συστήματος, η οποία μπορεί να επηρεάζεται από τις κάθε μορφής παρεμβάσεις, αλλά τελικά δεν αντιμετωπίζεται μέσα από αυτές.
Τα πρώτα μπερδέματα
Τελικά προσφύγαμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μέσω Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά αυτό δεν αλλάζει σημαντικά τα δεδομένα. Ίσα-ίσα δείχνει την μεγάλη σημασία που δίνεται στην Ελληνική κρίση..
Δεν είναι λίγοι αυτοί που βλέπουν την όλη εξέλιξη θετικά. Όλοι αυτοί που τον τελευταίο καιρό προσπαθούν να εξωραΐσουν το απεχθές πρόσωπο του ΔΝΤ.
Η Ελληνική Αριστερά και η ηγεσία της Ν.Δ., από την άλλη, κινούνται στο άλλο άκρο. Δαιμονοποιούν το ΔΝΤ και καταστροφολογούν. Είναι επόμενο.
Η πρώτη, τρόπον τινά, αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού έχει ξεκινήσει. ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, Φιλελεύθεροι, Εκσυγχρονιστές και Μητσοτακικοί από τη μια, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Ν.Δ. από την άλλη. Μπερδεμένα, εκ πρώτης όψεως δείχνουν τα πράγματα, αλλά αυτό το στοιχείο το έχουν οι πολιτικές ανακατατάξεις όταν ξεκινούν. Τα ξεκαθαρίσματα έπονται.
Αχ Μαρια
Μερικές φορές επώνυμοι πολιτικοί κάνουν δηλώσεις που αξίζει να καταγραφούν και να μείνουν στο Πάνθεον των κενών λόγων, στο ανθολόγιο με τα μαργαριτάρια των πολιτικών.
Να μια τέτοια δήλωση, από την Δαμανάκη, αυτή τη φορά («Κ» Καθημερινή 21-4-10). Την ρωτούν για τις συνεχείς κομματικές της μετακινήσεις. Και απαντά: «όχι μόνο δεν αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ, αλλά πιστεύω είναι ο,τι πιο θετικό έχω συνεισφέρει στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου». Μιλάμε για συνεισφορά όχι αστεία.
Και παρακάτω προσθέτει: «δεν ειμαι υπεράνω αξιωμάτων και θέσεων. Κανείς δεν είναι (την βολεύει να το λέει αυτό). Αλλά έχω δείξει στην πράξη ότι εγκαταλείπω ή αρνούμαι αξιώματα» (δηλ. τι αξιώματα θα είχες, Μαρία, στο ΚΚΕ ή στον ΣΥΝ αν έμενες; μάλλον κανένα.) Και παρακάτω: «Περισσότερο με ενδιαφέρει να γίνει κατανοητό αυτό που λέει ο Χάμερμπας, ότι η πολιτική στην εποχή μας είναι ένα παιχνίδι δοκιμών και συνεχούς πειραματισμού» (δηλ έχει και θεωρητική βάση η μεταπήδηση σου από το ένα κόμμα στο άλλο;).
Και το πιο φαντασμένο από όλα: «Δεν συμφωνώ με τις αξίες μιας πουριτανικής αριστεράς που θεωρεί ότι το πιο σημαντικό είναι να προστατεύσει την τιμή και την εικόνα της. Το λέω κατηγορηματικά. Το πιο σημαντικό είναι να αλλάξεις την ζωή των ανθρώπων».
Μεγάλη υπόθεση, ασχολούμενη η Δαμανάκη με την πολιτική και, μέσω αυτής πειραματιζόμενη, να έχει πετύχει να αλλάξει την ζωή των ανθρώπων.
Τι λέν οι Βρυξέλες;
Καλές έ;
Άλλη εμπειρία κι αυτή. Έτσι είναι η πολιτική Μαρία, εμπειρίες. Συνέχισε.
Νεολογισμών συνέχεια.
Δεν θα μπορούσε να υπάρχει κενό. Όλο και κάτι θα σκαρφίζονταν στο ΠΑΣΟΚ προκειμένου να δώσουν το νέο στίγμα του τρόπο διακυβέρνησης.
Η έννοια της διαβούλευσης έχει μια πολυσημαντότητα. Δεν εννοεί ότι διαλέγομαι απλώς, αλλά ότι συσκέπτομαι. Υπερβαίνει κατά πολύ την έννοια του διαλόγου.
Είναι πιο αόριστη σε ότι αφορά τα υποκείμενα (τα διαβουλευόμενα), τον χρόνο, αλλά και το περιεχόμενο της διαβούλευσης.
Μια διαβούλευση δεν υπόκειται σε περιορισμούς. Είναι ανοιχτή. Όσο πιο ανοιχτή τόσο πιο δημοκρατική. Όσο πιο παρατεταμένη τόσο πιο ουσιαστική.
Αν δεν έχουμε άποψη μπορούμε, με την πρόφαση της διαβούλευσης, στην πορεία να την σχηματίσουμε.
Αν πιεζόμαστε από τις εξελίξεις μπορούμε να κερδίσουμε χρόνο.
Αν υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις μπορούμε, με άνεση χρόνου, να τις διαχειριστούμε.
Η διαβούλευση παρέχει δυνατότητες άμβλυνσης των αντιθέσεων, ενσωμάτωσης ενδιάμεσων απόψεων, χαρτογράφησης του πεδίου των εναλλακτικών προτάσεων. Είναι μια ανιχνευτική διαδικασία, αλλά και προπαρασκευαστική και κατά βούληση αποφασιστική.
Είναι η ιδανική διαδικασία για έναν χώρο σαν το ΠΑΣΟΚ που λειτουργεί στη βάση του «προκύπτοντος», χωρίς σχέδιο, με επινοήσεις, εκ του προχείρου και για μια κοινωνία που βιώνει χρόνιες ωχ-αδερφικές παθογένειες.
Χρυσοχοϊδικός Βοναπαρτισμός
«Τα διάφορα φασιστοειδή κι αναρχικά στοιχεία δεν έχουν καμιά θέση στην Ελληνική κοινωνία» (Χρυσοχοϊδης)
Το «δεν έχουν καμιά θέση στην Ελληνική κοινωνία» τι σημαίνει ΠΡΑΚΤΙΚΑ; Κοινωνικό αποκλεισμό; εξορία; φυσική εξόντωση; Δεν το καταλάβαμε.
Ο εύκολος αντικυβερνητισμός.
-Έχει κυριαρχήσει σαν πολιτικός λόγος και πρακτική σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης (συμπληρούμενος πάντα από τον απαραίτητο λαϊκισμό).
-Σαν απλοϊκό σχήμα πρόσληψης των πολιτικών πραγμάτων είναι αυτό που διασώζει κόμματα και πολιτικές ομάδες από τον κίνδυνο να οδηγηθούν στον αφανισμό (λόγω έλλειψης πολιτικής) ΄
-Αν, ο αντικυβερνητισμός κι ο λαϊκισμός, στα δύο μεγάλα κόμματα υπηρετεί την εναλλαγή τους στην εξουσία, στα μικρά τι προσφέρει ;
-Αντικειμενικά προσφέρει δεύτερους και τρίτους ρόλους στο ίδιο πολιτικό παιχνίδι (κι ας καταφέρονται ενάντια στον δικομματισμό).
Ένα άλλο ΚΚΕ στη θέση του ΚΚΕ
Οι περισσότερες σήμερα δυνάμεις της Αριστεράς έχουν γίνει ΚΚΕ κατά το πνεύμα και την πολιτική σκέψη, πρώτα απ’ όλα, και δεύτερον κατά την πράξη. Υπερβάλουν ενίοτε αριστερίστικα (π.χ. Αλαβάνος) για να χάσουν, στο ίδιο έδαφος, από τον «ρεαλισμό» του ΚΚΕ. Αλλά συνεχίζουν με όραμα ένα άλλο ΚΚΕ στη θέση του σημερινού ΚΚΕ (ΚΟΕ, ΚΕΔΑ, Αριστερό Ρεύμα, ΔΕΑ κλπ.). Όλες οι ενότητες, οι επανιδρύσεις, οι επανασυστάσεις, οι ανασυγκροτήσεις, σε αυτούς τούς χώρους υποκρύπτουν έναν τέτοιο στόχο: Με τα ίδια υλικά να χτισθεί ένα άλλο σπίτι.
Το πρότυπο του ΚΚΕ δεσπόζει.
Το παιχνίδι της πολιτικής και της συλλογικότητας, της ανανέωσης της αριστεράς φαντάζει ανύπαρκτο.
Στην Αριστερά σήμερα, παρ’ όλη την κρίση που περνάμε, συνεχίζουν να απουσιάζουν οι παραμικρές πολιτικές διαδικασίες. Η Αριστερά συνεχίζει να μην διαλέγεται, να μην αποτελεί χώρο πολιτικού προβληματισμού κι αναζήτησης. Και γι αυτό δεν φταίει το ΚΚΕ, που από τη φύση του είναι ασύμβατο με όλα αυτά.
Ζητούμενο παραμένει από ποιες δυνάμεις στις μέρες μας θα μπορέσουν να υποκινηθούν, έστω και ελάχιστες, ανοιχτές πολιτικές διαδικασίες. Οι διεκδικήσεις και τα κοινωνικά μέτωπα, κι όταν ακόμα είναι αναγκαία, δεν συνιστούν καμιά νέα πολιτική αφετηρία.
