Τέλη Οκτώβρη του 2010.
Βράδυ, με επτά έγκριτους δημοσιογράφους.
Η συνέντευξή του, χαριστική βολή στο ήδη καταρρακωμένο συλλογικό ηθικό.
Μπερδεύτηκαν τα λόγια, στραμπουλίχτηκαν τα πολιτικά νοήματα, χάθηκε ο στόχος.
Αυτοί που, οικονομικά ή πολιτικά ή ψυχολογικά(υπάρχει και αυτή η πλευρά ακόμα) επένδυσαν στο πρόσωπο του, για την απρόσκοπτη εφαρμογή του Μνημονίου, πανικοβλήθηκαν.
ΑΥΤΟΣ??…ΠΩΣ?
Οι, βαθιά πολιτικοποιημένοι, άρτια καταρτισμένοι, κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι, κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής ορκισμένοι, και, ανεξαιρέτως και αδιαμφισβητήτως κατάλληλοι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, Π Α Γ Ω Σ Α Ν.
Γιατί? Γιατί το κάνει? Γιατί το κάνουν..
«Α τους μαλάκες! Με τους Άλλους στις βουλευτικές», σκέφτηκε ένας εργολάβος, που θεωρούσε πως είναι Δημόσιο Πρόσωπο εφόσον έπαιρνε δημόσια έργα…!
«Οι δυσμενείς αντικειμενικές εξελίξεις, δεν προβάλλονται ευθέως στο επί μέρους, στο υποκείμενο` πόσω μάλλον, όταν αυτό διαθέτει υψηλό βαθμό αυτονομίας, λόγω επιστημονικής συγκρότησης, κοινωνικής αναγνωρισιμότητας, και κυρίως, αυτογνωσίας! Εξ΄ άλλου, το κάνουν ΟΛΟΙ!», σκέφτηκε μεγαλόθυμα ένας Πανεπιστημιακός Υποψήφιος.
Ένας, κατ’ επάγγελμα Δημοτικός Άρχοντας, έδιωξε ακαριαία τη σκέψη που του τρύπησε τα μηνίγγια. «Λες να χρειαστεί να ξαναγυρίσω στο οδοντιατρείο! Πάνω από το πτώμα μου. Δεν τους τον δίνω!!». (το Δήμο εννοεί).
«Τι γλυκός!» αναφώνησε μια κομμωτριούλα. «Το «όμορφες τρίχες, σιγουριά στο παρόν και στο μέλλον», είναι τελικά πετυχημένο», σκέφτηκε,(κατ’ ευφημισμόν, βεβαίως).
«Αυτοί θα χάσουν αν δεν βγω! Δεν ξέρουν που παν τα τέσσερα», αποφάνθηκε ο άνθρωπος της νύχτας, και σήκωσε το τηλέφωνο. «Έφτασε το πράμα?», ρώτησε.
«Καλά να πάθουν τα τσογλάνια. Να τα χάσουν ΟΛΑ», εξανέστη ο Άκης.
Πού θα πει ΧΑΟΣ. Πολιτική Βαβυλωνία.
Μόνο οι δημοσιογράφοι, ο στιβαρός, παντός καιρού, αυτός πυλώνας της Δημοκρατίας μας, έγκριτοι, έμπειροι, οξυδερκείς, αδέκαστοι, αδιάφθοροι, ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, τελικά, ανέβαζαν ψύχραιμα τον πήχη του πολιτικού διαλόγου, θέτοντας,(πλην εξαιρέσεων, ευτυχώς), αμείλικτα ερωτήματα.
Την ώρα που οι πρώτες σταγόνες κρύου ιδρώτα άρχισαν να σχηματίζονται στο μέτωπο του Πρωθυπουργού , ο «Καλλικράτης» πέταξε αλαζονικά πάνω από τα κεφάλια τους, το Μνημόνιο ανακάθισε αμήχανα στην καρέκλα του, ενώ η χώρα συνέχιζε απτόητη, χωρίς φώτα, την νυχτερινή της πορεία….
