Παρουσίαση: η Ποίηση του Nίκου Παπαδόπουλου

O Ν. Παπαδόπουλος είναι συνταξιούχος δικαστικός. Συνέβη να γνωριστούμε στον Μακρύγιαλο Πιερίας όπου και διαμένει τους καλοκαιρινούς μήνες.
O Κυρ-Νίκος διαθέτει μιά σοφία, απαύγασμα κύρια της πολυκύμαντης δικαστικής του θητείας. Χαμηλών τόνων εξ’ ιδιοσυγκρασίας και «ιδιόρρυθμος», όπως κάθε μοναχικός άνθρωπος. Η ποίηση γι’ αυτόν αποτελεί έναν τρόπο αφήγησης των δικαστικών του βιωμάτων, αλλά και μια λυρική απόδοση των πηγαίων-του αισθημάτων. Το «καβαφικό του ύφος» περισσότερο απορρέει από τον χαρακτήρα του παρά συνιστά κανενός είδους προσήλωση σε μια παράδοση ποιητική.

Το καλοκαίρι του υποσχέθηκα ότι θα δημοσίευα μερικά ποιήματά του στην ιστοσελίδα του πολιτικού Κέντρου. Του άρεσε η ιδέα.
Τα ποιήματα του κυκλοφορούν σε ένα φυλλάδιο κι έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα φιλολογικά έντυπα. Πιστεύω πως όποια δημοσίευση κι αν τους γίνει την δικαιούνται και την αξίζουν. Δεν τους γίνεται καμιά χάρη. Καλές γιορτές κύριε Νίκο.

Μ.Χ.

Παρατυπίες

Εκτός των τειχών
ο λαός αλάλαζε
κι ο βόμβος της οχλοβοής,
σκοντάφτοντας
εις των τειχών την λεία επιφάνεια,
αντιλαλούσε ηχηρά
και έφτανε πίσω
στ’ αυτιά και πάλι των πληβείων.
Έτσι οι ταγοί της πόλεως
αδιαφόρησαν για τα αιτήματά τους
ισχυριζόμενοι, ότι δεν άκουσαν,
Ή, εν πάση περιπτώσει
γιατί, δεν υπεβλήθησαν εγγράφως .

Μικτό ορκωτό

Ώρες πολλές δικάζαμε στο Ορκωτό
Και εν πολλοίς ειπώθηκαν πολλά
χωρίς να υπάρχει λόγος
πολλά να ειπωθούνε.
Οι μάρτυρες τραβούσαν το σχοινί
με κακισμούς
επικουρούμενοι από τις αντιδικονομικές
των δικηγόρων παρεμβάσεις..
Και με την ανοχή του προεδρεύοντος,
βαλτώσαμε στο τέλος
κι οι δικαστές κι οι λαϊκοί.
Όντας λοιπόν υπόχρεοι
Κι αυτούς ν’ακούσουμε,
ατάκτως διασκεπτομένους,
γινήκαμε αθύρματα οι τακτικοί
των παλινωδιών τους.
Κι ακόμα ψάχνουμε μες την αχλύ
ελπίζοντας, πως θα απονείμουμε
δικαιοσύνη.

Mea culpa

Θυμάμαι ακόμα το σταυρό
που φόρτωσα στους ώμους του
από σπουδή ασυγχώρητη
και φρίττω,
γιατί όταν γέρων πιά,
διαβάζοντας προσεκτικότερα το νόμο,
είδα, εκ τύχης τιμωρού,
πως ήταν ανεπίτρεπτη
του μαύρου ναυτικού από τη Ροδεσία
η προφυλάκιση,
μια μαχαιριά
μες στην καρδιά μου δέχτηκα,
πληρώνοντας την επιπολαιότητά μου.

Της αποθήκης μου τα πράγματα

Θα φύγω
και δεν πρόφτασα
τα πράγματα της αποθήκης μου
σε μια σειρά να βάλω.
Όλο αναβάλλω
για μετά
και ξέρω σίγουρα
πως υπεκφεύγω
και πώς της αποθήκης μου
τα σκονισμένα πράγματα
θα μείνουνε για πάντα
μες στη σκόνη.

Υπέρβαση (11)

Τι κι αν δεν σ’ ήξερα
Τόσον καιρό
Με τον καιρό,
θα δείς, πως ζήσαμε μαζι,
σε κάποια άκρη του απείρου,
κι ακόμα ζεί, στη γής,
του πρώτου μας ονείρου
η λάμψη της μαρμαρυγής
και μές στο αστροφώς
ο πρωτινός μας εαυτός.

Β΄Χειρουργείο

Κοίτα μη πανικοβληθείς
σαν μείνεις μόνη σου στο γυρισμό.
Ενα ταξίδι είναι κι αυτό,
γραφτό
για τον καθένα.
Στο τέλος ,
θα βρεθούμε πάλι οι δυό
και θα διηγηθεί ο καθείς,
πως ήτανε του καθενός
η χωριστή πορεία.

Ο έφορος και ο ειρηνοδίκης

Σήμερα βγάλανε λόγους
στην εκκλησία στο πάρκο και στο Δημαρχείο
οι γραμματιζούμενοι κι οι καθωσπρέπει
κι είπανε για το Αλβανικό και για το Ρούπελ.
Μιλήσανε για τους αγνούς ανθρώπους της υπαίθρου
που κάνανε το θαύμα του Σαράντα.
Και σαν τελειώσανε τα λόγια και οι παρελάσεις
ο Έφορος ,
παραπονέθηκε στον κ.Ειρηνοδίκη,
πως οι χωριάτες χώθηκαν μπροστά στους επισήμους
και πως δεν έπρεπε
οι επίσημοι, να βλέπουν τα τσαρούχια τους
και ν΄αηδιάζουν.