ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ» (του Γιώργου Μιχαηλίδη)

Κ

“Μακεδονία”, 6.6.2015

Στα απλά οικονομικά μαθαίνεις ότι με 3 τρόπους λύνεις το χρηματοδοτικό σου πρόβλημα: ή μειώνεις τα έξοδα σου ή σου δίνουν λεφτά ή ΓΕΝΝΑΣ λεφτά (αναπτύσσεσαι). Από την αριθμητική έχεις ήδη μάθει ότι αν θέλεις να μειώσεις την τιμή ενός κλάσματος (όπως π.χ. το έλλειμμα σαν ποσοστό του ΑΕΠ), αρκεί να αυξήσεις τον πολλαπλασιαστή. Καλά θα ήταν επομένως, παράλληλα με την «αέναη διαπραγμάτευση», κάποιος να έχει ήδη ετοιμάσει, παρουσιάσει και βάλει σε εφαρμογή τις απαντήσεις του στα απλά ερωτήματα: ανεργία 26% πώς μειώνεται και σε πόσο χρόνο; απώλεια ΑΕΠ 25% πώς αντιστρέφεται και σε πόσο χρόνο; 15 χρόνων αποβιομηχάνιση πώς ξεπερνιέται και σε πόσο χρόνο; 7 δις έλλειμμα στα ασφαλιστικά ταμεία (κάποτε…) πώς καλύπτεται και σε πόσο χρόνο; Χωρίς απαντήσεις στα παραπάνω, τί απομένει; ‘Η να ελπίζουμε σε αύξηση κατανάλωσης (όπως έγινε το 2014) και μετά να φέρουν την πολυπόθητη ανάκαμψη κάποιοι «αυτοματισμοί» της αγοράς («λιποαναρρόφηση»; απελευθέρωση υπηρεσιών; εσωτερική υποτίμηση; πώληση δημόσιας περιουσίας και σε ποιούς;) ή να περιμένουμε πότε θα μπορέσουμε να αναστήσουμε μια καλύτερη ΕΤΒΑ, ΑΤΕ, ΕΛΒΟ, ή στο τέλος (όπως προτείνουν ΚΑΙ τα δύο σχέδια «συμφωνίας» αυτές τις μέρες) να μειώσουμε τον αριθμητή, δηλαδή να αυξήσουμε το συνολικό όγκο των φόρων, δηλαδή να στηρίξουμε την ύφεση που ξορκίζουμε…

Κάνουμε σαν να μην καταλαβαίνουμε ότι το κεντρικό μας πρόβλημα ΔΕΝ είναι το εάν θα εισπράξουμε τη δόση από τους δανειστές ή το πώς θα επανακρατικοποιήσουμε ό,τι δεν προλάβαμε καν να αποκρατικοποιήσουμε ή το πότε θα ελαφρυνθεί το χρέος ή το πόσα (σε ένα εξάμηνο;) θα εισπράξουμε από 80 κερδοφόρες το 2013 εισηγμένες ΑΕ, από όσους μικρομεσαίους «μάτωσαν» για να βγουν από τον βούρκο το 2014, από έναν ΦΠΑ χαμηλό στις Κυκλάδες και υψηλό στη Φλώρινα και από όσους φοροφυγάδες αμνηστεύσαμε. Είναι το ότι από μια πρόβλεψη ανάπτυξης 2,9% φθάσαμε σε έξη μήνες σε πρόβλεψη 0,5%, ότι στο πρώτο τετράμηνο εφέτος «πετύχαμε» πρωτογενές πλεόνασμα για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις αλλά πέσαμε έξω 33% (!) στις δαπάνες μας για δημόσιες επενδύσεις, ενώ την ίδια στιγμή θέλουμε το κράτος «στρατηγείο της ανάπτυξης». Και ας μην ξεχνάμε ότι είναι το Μνημόνιο που ζητά από το 2010 συγκεκριμένους στόχους στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και εξόφληση των προμηθευτών του κράτους και ότι είναι η ΕΚΤ που υλοποιεί τον κεϋνσιανισμό που ονειρευόμασταν, παντού αλλού εκτός από εδώ. Το ζήτημα δεν είναι να «πάρουμε μια ανάσα», να «ρίξουμε λεφτά στη ζήτηση» (όπως πάντα) και μετά βλέπουμε. Είναι η άμεση εφαρμογή ενός, μακροπρόθεσμου αλλά με απόδοση από τώρα, αναπτυξιακού σχεδίου.

Χωρίς αυτό, η μοναδική μας προοπτική θα είναι ΣΥΝΕΧΩΣ: μας φτάνουν – δεν μας φτάνουν; πού θα τα βρούμε; με τί όρους θα μας τα δώσουν; ποιόν πρώτο θα πληρώσουμε; θα αντέξουμε ένα τρίμηνο ακόμα; και τελικά, θα κάνουμε «ρήξη» ή θα «προσκυνήσουμε»;

Σχετικά με τον Συγγραφέα

Σχόλια

Η Σύνταξη

Kατηγορίες

Ιστορικό