Στη Δραχμή έτσι, χωρίς πρόγραμμα; (του Γιώργου Μιχαηλίδη)

Σ

“Θεσσαλονίκη”  22.6.2015

Ενώ η επιχειρηματολογία υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη είναι και σαφής και πλούσια, από την αντίθετη πλευρά απουσιάζει κάθε λεπτομερής παρουσίαση των κατά την άποψη της θετικών συνεπειών από την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος. Αφήνοντας κατά μέρος τα «τρομοκρατικά» (δημοσιονομική κατάρρευση, υπερπληθωρισμός, bank runs, capital controls κ.α.), δικαιούται ο καθένας να θέσει τα ερωτήματα που έπρεπε να έχουν ΗΔΗ απαντηθεί.
Έστω λοιπόν ότι επιλέγουμε την έξοδο από την Ευρωζώνη, ανεξάρτητα και πέρα από το πρόβλημα της χρηματοδότησης και του Μνημονίου – τί κερδίζουμε; Απελευθερωνόμαστε από το «σκληρό» Ευρώ, εξασφαλίζουμε «αναπτυξιακή» ανεξαρτησία και μπορούμε να ασκήσουμε κεϋνσιανή πολιτική ελλειμματικών προϋπολογισμών; Μπορούμε να ενισχύσουμε όποιους βιομηχανικούς μας κλάδους εμείς επιλέγουμε, Να επιχορηγήσουμε τις «στρατηγικές» μας δημόσιες επιχειρήσεις; Να επιδοτήσουμε τις εξαγωγές μας και να ελέγξουμε τις εισαγωγές μας, Να κατασκευάσουμε ενεργειακούς αγωγούς με διακρατικές συμφωνίες; Να επανιδρύσουμε κρατικές αναπτυξιακές τράπεζες; Να προωθήσουμε την «εθνική» έναντι της «ξένης» αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας μας; Να απεμπλακούμε στην παιδεία από τη «Μπολόνια»; Να ελέγξουμε την είσοδο «Σλοβάκων σερβιτόρων ή Βουλγάρων αγρεργατών» στην αγορά εργασίας μας; Να επιδοτήσουμε τις αγροτικές καλλιέργειες όπως επιλέγουμε;
Είτε μας αρέσει είτε όχι, η απάντηση είναι ΑΡΝΗΤΙΚΗ. Υπάρχει ένα απόλυτα δεσμευτικό πλαίσιο για όλα τα παραπάνω, που είναι πλαίσιο της Ευρώπης και όχι της Ευρωζώνης: πολιτικές για αποφυγή αθέμιτου ανταγωνισμού και για μείωση των κρατικών ενισχύσεων, για την ελεύθερη διακίνηση εργαζομένων, προϊόντων και κεφαλαίων, για κοινούς κανόνες προστασίας του περιβάλλοντος, για την ευρωπαϊκή ενεργειακή αυτονομία, για την προστασία των ιδιωτικών επενδύσεων, για τον έλεγχο όλων των εθνικών προϋπολογισμών («ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση»), για τον τρόπο και τους τομείς επένδυσης των πόρων των Ευρωπαϊκών Διαρθρωτικών Ταμείων («Ευρώπη 2020», «αιρεσιμότητες», «αυτοδεσμεύσεις») – πολιτικές … ων ουκ έστιν αριθμός!
Συμπέρασμα; Για μια τέτοια «αναπτυξιακή ανεξαρτησία» δεν είναι αρκετή η έξοδος από το Ευρώ –είναι αναγκαία η έξοδος από την Ένωση … Αντερώτημα: «Μα γιατί, όλες οι χώρες της Ένωσης είναι στην Ευρωζώνη;» Όχι, αλλά αναρωτηθείτε σε ποιες δυνάμεις (πόροι, παραγωγικό δυναμικό, κεφάλαια, τεχνολογία) στηρίζονται οι οικονομίες όσων χωρών ΕΠΕΛΕΞΑΝ να μη μπουν στην Ευρωζώνη (από την «αδύναμη» Ουγγαρία ως την «πλούσια» Σουηδία ή την «εξαίρεση» Μ. Βρετανία); Ποιες από αυτές διαθέτουμε ή μπορούμε να αποκτήσουμε και σε πόσα χρόνια; Ποιες είναι εκείνες οι προοπτικές στο διεθνές περιβάλλον και οι αντίστοιχες δικές μας δυνατότητες που θα μας επέτρεπαν όχι απλά να επιζήσουμε αλλά να χρησιμοποιήσουμε τη νομισματική ανεξαρτησία σαν μοχλό για «αναπτυξιακή ανεξαρτησία»;
Ο ένας δρόμος λοιπόν είναι γνωστός – ο άλλος; Ας απαντήσει κάποιος, αλλά ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ – όχι το έγραψαν (αν) ο Μαρξ, ο Λιστ, ο Κρούγκμαν, ο … Τουσέν. Το να μην υπάρχουν απαντήσεις, είναι επικίνδυνο. Το να υπάρχουν αλλά να τις κρατάμε «μέχρι να ωριμάσει η συγκυρία», δεν είναι πολιτικά έντιμο απέναντι σ’ αυτούς από τους οποίους ζητούμε στήριξη, θυσίες και συστράτευση. Να πάμε στη Δραχμή έτσι, χωρίς πρόγραμμα;

Σχετικά με τον Συγγραφέα

Σχόλια

Η Σύνταξη

Kατηγορίες

Ιστορικό