Εκλογές 2014:
Το διακύβευμα της πολιτικής σταθερότητας
και οι προοπτικές του

Ε

Δύο χρόνια μετά τις εκλογές του Μάη του 2012 , που καθιέρωσαν τον νέο διπολισμό, οδηγούμαστε σε μια διπλή εκλογική αναμέτρηση με πολύ διαφοροποιημένο το νόημα και το περιεχόμενο της.
Στις επερχόμενες εκλογές λογικά δεν κρίνεται η σύνθεση του Ελληνικού κοινοβούλιου και ο σχηματισμός  Κυβέρνησης αλλά η εκλογή των δημοτικών και περιφερειακών οργάνων και η εκπροσώπησή μας στην Ευρωβουλή.
Παρόλα αυτά γίνεται φανερό ότι αυτό που πλανάται,  στην πολιτική μας ζωή, όλο το τελευταίο διάστημα δεν αφορά  τον ευνόητο αυτό  χαρακτήρα των επικείμενων εκλογών.
Τον ξεπερνάει κατά πολύ.
Αυτό που ξανατίθεται ευθέως είναι και πάλι το πρόβλημα της πολιτικής σταθερότητας στην Ελλάδα.
Πόσο άραγε έχει βάση ένα τέτοιο δίλημμα και ποιες οι προοπτικές του;

Σε καμιά χώρα της Ευρώπης οι Ευρωεκλογές δεν αποτελούν πρόκριμα για εσωτερικές εξελίξεις. Πολύ περισσότερο δεν απειλούν την πολιτική τους σταθερότητα.

Αυτό συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Είναι Ελληνική ιδιαιτερότητα. Και είναι χαρακτηριστικό της παθολογικής εσωστρέφειας που χαρακτηρίζει την πολιτική μας ζωή. Την διαρκή περιστροφή μας γύρω από εμφυλιοπολεμικές διαμάχες που δεν λεν να κοπάσουν. Που αναγορεύουν κάθε εκλογική αναμέτρηση σε κορυφαίο πολιτικό γεγονός εσωτερικής σύγκρουσης για την εξουσία.

Έτσι καταλήγουμε να χάνουμε κάθε μέτρο. Να μην μπορούμε να εκτιμούμε τα γεγονότα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Να διολισθαίνουμε συνεχώς στην υπερβολή και στα άκρα (παρόλο τον συντηρητισμό  που μας διακατέχει, σαν κοινωνία).

Οι επερχόμενες εκλογές  όντως θα μπορούσαν να απειλήσουν την πολιτική σταθερότητα. Το δίλημμα είναι υπαρκτό. Δεν είναι κατασκευασμένο.

Η σταθερότητα στην Ελλάδα  αφορά  την βιωσιμότητα της μιας και μοναδικής κυβερνητικής λύσης που διαθέτουμε σήμερα. Που είναι η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.
Δυστυχώς άλλη κυβερνητική λύση δεν έχουμε (προς το παρόν).

Δεν γνωρίζουμε αν ο ΣΥΡΙΖΑ αγνοεί το τεράστιο αυτό κενό στην πολιτική του ή αδυνατεί να το απαντήσει. Πάντως το γεγονός είναι ότι μετά την  εγκατάλειψη, από μέρους του, της ανέφικτης πρότασης  για κυβέρνηση της αριστεράς, άλλη κυβερνητική  πρόταση δεν έχει παρουσιάσει.
Έτσι λοιπόν μια πιθανή ήττα του κυβερνητικού συνασπισμού ή αλλιώς η κατάκτηση ενός ποσοστού από τον ΣΥΡΙΖΑ μεγαλύτερου από το άθροισμα των ποσοστών των δύο κομμάτων (Ν.Δ.- ΕΛΙΑΣ) θέτει ευθέως ζήτημα πρόωρων εκλογών και πολιτικής αστάθειας.
Η αστάθεια δεν προκύπτει από τις πρόωρες εκλογές, αυτές καθαυτές, αλλά από την απουσία άλλης κυβερνητικής πρότασης, συμμαχικής οπωσδήποτε, μιας και δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για αυτοδύναμες κυβερνήσεις με την πολυδιάσπαση του πολιτικού συστήματος  που, εν τω μεταξύ, έχει επέλθει. Και εδώ είναι το πρόβλημα.

Τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα παρουσιάζουν μιαν βασική υστέρηση. Την στιγμή που η εποχή των αυτοδυναμιών έχει τελειώσει, τουλάχιστον για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, καθυστερεί χαρακτηριστικά η εμφάνιση μιας κουλτούρας πολιτικής συνεργασίας και συμμαχιών. Σε αυτή την καθυστέρηση συνέβαλε ως τώρα σημαντικά και το μνημόνιο που η λήξη του έρχεται να διευκολύνει το ξεπέρασμα των διαμορφωμένων πολώσεων.  Ωστόσο το ζήτημα κυρίως θα απαντηθεί από την αλλαγή της πολιτικής συμπεριφοράς των κομμάτων που μπορεί βέβαια να αργήσει αλλά αργά ή γρήγορα θα καταστεί επιβεβλημένη από την ίδια τη ζωή.

Προς το παρόν σε αυτό το επίπεδο καινοτομεί μόνο ένα νέο πολιτικό σχήμα, το Ποτάμι. Και από αυτή την άποψη η είσοδός του στην πολιτική  σκηνή  δεν έχει να κάνει ακριβώς με το πρόβλημα της εκλογικής του κατάταξης. Μπολιάζει τα πολιτικά μας πράγματα με το πνεύμα  της συνεργασίας και της ενότητας που έχουμε τόσο πολύ ανάγκη προκειμένου να ξεφύγουμε από  τις στείρες αντιπαλότητες  και  διαμάχες που μας κληροδότησε η σαραντάχρονη μεταπολίτευση.
Η πνευματική επιρροή τέτοιων απόψεων σήμερα πιστεύουμε ότι θα είναι πολύ μεγαλύτερη από οποιοδήποτε εκλογικό  ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο αναμορφωτικός τους ρόλος στα πολιτικά μας πράγματα  έχει μεγαλύτερη σημασία και από το ίδιο το πολιτικό εγχείρημα (που θα επιμείνουμε να το αξιολογούμε σαν προδρομικό).
Η πολιτική σταθερότητα μιας χώρας δεν μπορεί παρά να απορρέει από την δυνατότητα ύπαρξης ενός ομαλού καθεστώτος σχηματισμού διάδοχων κυβερνητικών λύσεων. Κι  αυτό συνιστά σε όλον τον σύγχρονο κόσμο έναν προηγμένο πολιτικό πολιτισμό.

Δειλά – δειλά λοιπόν εκτιμούμε ότι ανατέλλει μια νέα πολιτική περίοδος προαγωγής και σταθεροποίησης της πολιτικής μας ζωής. Και ότι αυτή αφορά το ξεπέρασμα των  εμφυλιοπολεμικών συνθηκών συνεχούς πόλωσης και την είσοδο σε ένα δημοκρατικό (και Ευρωπαϊκό συνάμα) καθεστώς ευρύτατων συνεργασιών και συγκλίσεων.

Η «έφοδος στον ουρανό» της αριστεράς μπορεί να περιμένει.
Οι οπαδοί του μαύρου και του άσπρου θα χάσουν την μάχη με τον χρόνο.
Το μέλλον δεν θα κυριαρχείται από τη λογική των διαχωριστικών γραμμών
Αλλά από αναζητήσεις στο πνεύμα των δυνατών συγκλίσεων.

Μήλιος Χρήστος

Σχετικά με τον Συγγραφέα

1 Σχόλιο

Γράψτε απάντηση στο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΧΜΑΤΖΙΔΗΣ Ακύρωση απάντησης

  • Χρηστο καλησπερα.Πρεπει να προσδιορισεις πολιτικα και ιδεολογικα τις ευρυτερες συγκλισεις , αλλα και το πολιτικο -κοινωνικοοικονομικο πλασιο ενος δημοκρατικου (και συναμα Ευρωπαικου)καθεστωτος.Με εκτιμηση .

Kατηγορίες

Ιστορικό