Ο πολιτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ περιστρέφεται γύρο από πέντε- έξι λέξεις κλειδιά . Ακρίβεια, ανισότητες, υπερκέρδη, δικαιοσύνη, δημοκρατία, πολιτική αλλαγή.
Οι θεωρίες εξαθλίωσης έθελγαν πάντα την αριστερά. Ακόμα και τα χρόνια της απογείωσης της Ελληνικής οικονομίας. Αριστερός λόγος είναι αυτός που περιγράφει την πραγματικότητα με τα πιο μελανά χρώματα. Που χρησιμοποιεί ακραίες εκφράσεις και μελοδραματικές περιγραφές. Οι χαμηλοί τόνοι και η νηφάλια εμπεριστατωμένη αναφορά πάνω στα τρέχοντα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα είναι πράγματα ξένα προς το ύφος και το ήθος της αριστεράς.
Η Αριστερά έχει εμπεδώσει ιστορικά ένα στυλ στην άσκηση της αντιπολιτευτικής της ταχτικής. Η σκοπιμότητα να αντιπολιτευθεί με εμφυλιοπολεμικούς όρους την Κυβέρνηση (εκεί έχουν μείνει ακόμα οι άνθρωποι) την οδηγεί στο να μετέρχεται όλα τα μέσα. Αυτό που παρουσιάζει σαν εικόνα της σημερινής Ελλάδας δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ωστόσο επιμένει να το υποστηρίζει. Να μιλά για την Ελλάδα της απόλυτης ανέχειας, της φτώχειας, για μια κοινωνία στα πρόθυρα της ανθρωπιστικής κρίσης, της δημοκρατικής εκτροπής και της παντελούς έλλειψης δικαιοσύνης. Και η σκοπιμότητα να προβληθεί αυτή η εικόνα, της πλήρους εξαθλίωσης, και της θεσμικής κρίσης είναι τόσο επιτακτική και μεγάλη που οδηγεί όλα ανεξαιρέτως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να πιστεύουν σε αυτή και να την προπαγανδίζουν. Δεν προσποιούνται, δεν το κάνουν από σκοπιμότητα πλέον, αλλά το πιστεύουν. Πιστεύουν δηλ. ότι η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε οριακό σημείο. Έχουν συλλογικά υποβληθεί σε αυτή την ιδέα.
Όταν μια σκοπιμότητα γίνεται πολύ μεγάλη πάντα ενέχει έναν τέτοιο κίνδυνο: Να πάψει να έχει το νόημα μιας σκόπιμης προβολής και να μετασχηματίζεται σε πιστεύω. Αυτό συμβαίνει σήμερα και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσα πομπώδη και μεγαλόστομα εκστομίζουν τα στελέχη του τα πιστεύουν, δεν τα λένε απλά επειδή υπάρχει σκοπιμότητα να τα λένε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μιλά για πληθωρισμό αλλά για ακρίβεια. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Επίσης δεν αναφέρεται καθόλου στην διεθνή διάσταση του φαινόμενου του πληθωρισμού αλλά περιορισμένα για την ακρίβεια στα εθνικά πλαίσια.
Η εμφάνιση του πληθωρισμού στην Ευρώπη και την Αμερική έγινε αμέσως μετά το τέλος της πανδημίας. Σχεδόν ταυτόχρονα με την άρση των περιορισμών εκδηλώθηκε ισχυρή ανάκαμψη της ζήτησης που προκάλεσε πληθωριστικές πιέσεις. Για την Ευρώπη επί πλέον ο πληθωρισμός ενισχύθηκε και από την ενεργειακή κρίση που προκάλεσε ο πόλεμος της Ουκρανίας.
Κατά τον ΣΥΡΙΖΑ η ακρίβεια στην Ελλάδα οφείλεται: α) σε κερδοσκοπικές ανατιμήσεις, πρόκειται για «ακρίβεια κερδών» ή «πληθωρισμό κερδών» (αν και στην οικονομική ορολογία κάτι τέτοιο δεν υπάρχει) και β) στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης που είναι υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και όχι του λαού. Υπέρ των λίγων και όχι των πολλών (καθώς δεν παίρνει μέτρα ενάντια στην κερδοσκοπία). Πρόκειται, σε τελική ανάλυση, για «ακρίβεια Μητσοτάκη», (όπως την αποκαλούν) η οποία θα πάψει να υπάρχει εφ’ όσον φύγει αυτή η κυβέρνηση. Τόσο απλά είναι τα ζητήματα (όπως και με τα μνημόνια που ήταν θέμα ενός νόμου και ενός άρθρου). Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Η επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στον λαϊκισμό του 2015, συνδέεται με τον ευσεβή πόθο της αναζωπύρωσης του αντι-συστημισμού που συνέβαλε τόσο πολύ στην ανάδειξή του στην κυβέρνηση πριν από οκτώ χρόνια. Του αντι-συστημισμού που υπάρχει διάχυτος στην κοινωνία και σήμερα αλλά που δεν εκδηλώνεται μαχητικά, ενάντια στην κυβέρνηση ( αν και παραμένει και αντι-κυβερνητικός πάντα). Η απουσία αυτή του «λαϊκού παράγοντα» (στους δρόμους και τις πλατείες) καθιστά οπωσδήποτε το λόγο του ΣΥΡΙΖΑ μετέωρο και αναντίστοιχο με όσα ευαγγελίζεται για την Ελληνική κοινωνία. Δεν μπορεί τα πράγματα να είναι τόσο άσχημα και να μην κουνιέται φύλλο; Ωστόσο θα επιμένει. Άλλωστε τα χρονικά περιθώρια για αλλαγή πολιτικής πριν από τις εκλογές είναι πλέον πολύ περιορισμένα. Το περίφημο άνοιγμα στο Κέντρο ( η στροφή δηλ. σε διαλλακτικές πολιτικές ) και να υπάρχει σαν δεύτερη σκέψη, δεν προλαβαίνει να υλοποιηθεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάει στις εκλογές με την δρομολογημένη ακραία λαϊκίστικη πολιτική του, μόνος, χωρίς τους αγανακτισμένους πολίτες στους δρόμους και τις πλατείες, υποστηρίζοντας μια πλασματική εικόνα της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας, φτιαγμένη από πολύ, μα πάρα πολύ, σκοπιμότητα. Και θα κριθεί, πιστεύουμε, ανάλογα.
Χρήστος Μήλιος
