| ΧΡΟΝΟΣ: | Σεπτέμβρης, Οκτώβρης 2010 |
| ΑΙΤΗΜΑ: | Απόσυρση νομοσχεδίου, για τα όρια συνταξιοδότησης (από 60 έτη στα 62 στην πρόωρη και από 65 στα 67 στην πλήρη σύνταξη) |
| ΑΙΤΙΑ: | Η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους που ήδη έχει δρομολογηθεί σ΄ όλη την Ευρώπη, ανατρέποντας τις κατακτήσεις μιας μεγάλης περιόδου οικονομικής ανάπτυξης. |
| ΑΠΕΡΓΟΙ: | Πάνω από 3.000.000 |
| ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ: | Γενικές απεργίες, απεργίες διαρκείας, κυλιόμενες απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις (μαζικότατες), μπλόκα. Συγκεντροποίηση δράσεων, διασυνδικαλιστικό συντονιστικό. Πανεθνικές κινητοποιήσεις. Ένα κίνημα πολύμορφο και μαζικό με τάσεις υπέρβασης των εργατικών συνδικάτων (ελπιδοφόρο). |
| ΣΥΜΠΡΑΞΗ: | Μαθητές (κυρίως) και φοιτητές. Κίνητρο: ο φόβος για το αβέβαιο εργασιακό μέλλον. Φαίνεται σουρεαλιστική η σύμπραξη των νέων με το αίτημα για διατήρηση των ορίων συνταξιοδότησης. Είναι απόλυτα λογική: όσο αργεί η συνταξιοδότηση των μεγαλυτέρων τόσο καθυστερεί η ένταξη τους στον εργασιακό βίο. |
| ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: | Από το 70% της κοινωνίας. |
| ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ: | Κρατική τρομοκρατία εξελιγμένη. Απειλές στους απεργούς με φυλακίσεις 5 ετών, διαγραφές μαθητών και φοιτητών από σχολεία και πανεπιστήμια. Τριετείς φυλακίσεις και πρόστιμα 45.000 ευρώ σε όσους συλλαμβάνονται σε βίαια επεισόδια. |
| ΚΑΤΑΛΗΞΗ: | Παρ’ ότι τίθεται θέμα πολιτικής νομιμοποίησης, λόγω του τεράστιου χάσματος Κυβέρνησης – Κοινωνίας, χρησιμοποιούνται συνοπτικές διαδικασίες και το νομοσχέδιο ψηφίζεται. Το κίνημα υποχωρεί και ζητεί τη μη επικύρωση του νόμου. Το Σάββατο 6 Νοέμβρη πραγματοποιείται η τελευταία (;) πανεθνική κινητοποίηση. |
| ΕΠΙΛΟΓΟΣ: | Δυστυχώς τα μέτρα περνάν. Παρόλη τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων. Το ατελέσφορο αυτών των αγώνων προβληματίζει. Οι γενικοί συσχετισμοί δεν υπολογίζονται πλέον σε εθνικό επίπεδο. Υπάρχει μία νέα διεθνής πραγματικότητα. Η οικονομική παγκοσμιοποίηση έχει αρχίσει και μορφοποιείται σε πολιτική παγκοσμιοποίηση. Η επιχειρούμενη απαλλοτρίωση δικαιωμάτων και κατακτήσεων είναι το αποτέλεσμα πολιτικών ευθυγράμμισης που επιβάλλονται στα Εθνικά κράτη από υπερεθνικούς μηχανισμούς διακυβέρνησης (ΔΝΤ, Ε.Ε. κλ.π). Ένα μεμονωμένο εθνικό κίνημα με ότι όρους και να διαθέτει (ακόμη και το γαλλικό) δεν μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά (πολύ περισσότερο να τεθεί αντιμέτωπο) με τα παγκόσμια κέντρα ισχύος. Σ’ αυτή τη νέα εποχή των διεθνών καταναγκασμών, μόνο ένας πανευρωπαϊκά συντονισμένος αγώνας με κεντρικά διατυπωμένα αιτήματα, μια νέα διεθνοποιημένη δράση, θα μπορούσε να αντισταθμίσει τα πράγματα. Κατακερματισμένες δυνάμεις μέσα στα εθνικά όρια, υπό την ηγεμονία κομμάτων και συνδικάτων με την κουλτούρα του προηγούμενου αιώνα είναι καταδικασμένες. |
| Υ.Γ. (1) Ήδη τα όργανα της Ε.Ε. έχουν εγκρίνει τις κατευθυντήριες γραμμές ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών μεταρρυθμίσεων όπου προβλέπονται η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 έτη και σταδιακά στα 70. Η λεγόμενη “Πράσινη Βίβλος για επαρκή και βιώσιμα συνταξιοδοτικά συστήματα” τέθηκε σε διαβούλευση ως τις 15 Νοεμβρίου. Μετά θα λάβει τη μορφή οδηγίας προκείμενου να καταστεί υποχρεωτικά εφαρμόσιμη από τα κράτη-μέλη. | |
| Υ.Γ.(2) Η νέα αναγκαιότητα διεθνοποιημένης δράσης του κινήματος μπορεί σήμερα να είναι επιζητούμενη, όμως σε λίγα χρόνια θα θεωρείται αυτονόητη. | |
Θανάσης Τρυψάνης
10-11-2010
Σχόλιο, μέρος πρώτο
Σάκη, καλησπέρα.
Διαπιστώνεις τον παρωχημένο κα αναποτελεσματικό χαρακτήρα των κλασσικού τύπου συνδικαλιστικών διεκδικήσεων σε εθνικό επίπεδο, για να αντιπροτείνεις ως διέξοδο τον πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο συντονισμό τους.
Με όλο τον σεβασμό, αλλα νομίζω πως κάτι τέτοιο θα είναι ελάχιστα πιό αποτελεσματικό. Διότι:
Θεωρείς ακόμα και σήμερα, τις μαζικές διαδηλώσεις της κοινωνίας στον δρόμο, την πίεση, δηλ, των αγελαία διαμαρτυρώμενων πολιτών, ως την διέξοδο, εφ΄όσον βέβαια συντονισθει παγκόσμια.
Νομίζω, πως αυτή η θεώρηση της κοινωνίας ως μάζας πού πιέζει, μπορεί να ήταν απελευθερωτική για τους πολίτες των μεταφεουδαλικών καθεστώτων, που μόλις έβγαιναν απο μια κατάσταση όπου ήταν ατομικά, κοινωνικά και πολιτικά ανελέυθεροι, δηλαδή ετερόνομοι, για να κατακτήσουν την ατομική τους , μόνον, ελευθερία.
Μή έχοντας, λοιπόν, καμία εμπειρία πολιτικής και κοινωνικής ελευθερίας, συντάσσονταν πίσω απο τους πρωτοπόρους συνδικαλιστές και πολιτικούς, ως μάζα, ως αγέλη, για να διεκδικήσουν στοιχειώδη κινωνικά και πολιτικά δικαιώματα (δεν μιλαμε βέβαια για ελευθερία).
Σήμερα, όμως , δεν αρκεί.
Με την παγκόσμια διακτίνωση της χρηματιστικής οικονομίας μετα απο το 1990, και την γιγάντωση της οικονομικής και πολιτικής δύναμης του κεφάλαιου, οι εθνικές κυβερνήσεις παύουν πλέον να υποστηρίζουν τα στοιχειώδη πολιτικά και κοινωνικά διακιώματα των πολιτών τους και τους αφηνουν εκτεθημένους στην δύναμη του κεφάλαιου, χωρίς το εθνικό διακανονιστικό πλαίσιο προστασίας που ίσχυε παλαιότερα.
Οι ίδιες, δε οι πολιτικές ελίτ, σπέυδουν να αντλήσουν την μεν νομιμοποίησή τους απο την αλλοτριωμένη ψήφο της κοινωνίας, την δε δύναμή τους απο τον παγκόσμιο ηγεμόνα, απο τις αγορές και απο τις ποικιλώνυμες δυνάμεις της διαμεσολάβησης σε εθνικό επίπεδο (ΜΜΕ, ΜΚΟ, ΣΕΒ, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, κομματικοί μηχανισμοί).
(συνεχίζεται)
Σχόλιο, μέρος δεύτερο.
Το νεοτερικο καθεστώς, το καθεστώς δηλαδή που προέκυψε απο τον διαφωτισμό και την Γαλλική επανάσταση, είχε ένα πρόταγμα: Την ατομική ελευθερία. Δεν διεκδίκησε κοινωνική ελευθερία, παρα μόνον δικαιώματα. Στο επίπεδο της εργασιακής και πολιτικής ελευθερίας, διατήρησε, μετεξεληγμένες τις δουλείες τής κρατικής φεουδαλικής δεσποτείας: Από το κράτος-ιδιοκτησία του μονάρχη, περάσαμε στο κράτος-ιδιοκτησία του θεσμοποιημένου κρατικού μηχανισμού και του κομμματος που το εφιππεύει.
Και οι δύο πολιτειακές εκδοχές της νεοτερικότητας, φιλελευθερισμός και κομμουνισμός, θεωρούν πώς η πολιτική είναι ιδιοκτησία του κράτους. Η κοινωνία συγκροτείται σε πολιτικό σώμα μια φορά στην τετραετία για να νομιμοποιήσει το κόμμα που θα ασκήσει μέσω του κράτους και την βουλευτική και την εκτελεστική πολιτική αρμοδιότητα.
Ενδιάμεσα, η κοινωνία οφείλει να ιδιωτεύει ως εργαζόμενη και ως καταναλώτρια.
Βέβαια, έχει κοινωνικά δικαιώματα (που τελευταία αμφισβητούνται σφόδρα): ωράρια, συλλογικές συμβάσεις, επιδόματα ανεργίας,συνδικαλιστικά δικαιώμτα κλπ. Δεν έχει κοινωνική ελευθερία, διότι ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης (ιδιώτης στον φιλελευθερισμό και κράτος-κόμμα στον κομμουνισμό, παλαια ο φεουδάρχης), είναι και ιδιοκτήτης της εργασιακής διαδικασίας, αποφασίζει για τα πάντα.
Τις εργάσιμες ώρες, ο εργαζόμενος έχει διαιώματα, αλλα δεν είναι ελεύθερος. Ειναι ετερόνομος και δεν είναι αυτόνομος.
Τό ίδιο και στην πολιτική: Εχουμε δικαίωμα να διαδηλώσουμε, ακριβώς διότι δεν είμαστε πολιτικά ελεύθεροι, είμαστε πολιτικά ετερόνομοι. Αν επενδυόμασταν ως κοινωνικό σώμα, ως Δήμος, της πολιτική, προφανώς δεν θα χρειαζόταν να διαδηλώνουμε κατα του εαυτού μας.
Η διαδήλωση, όμως , ενώ οροθετεί την ατομική μας ελευθερία και ίσως την διευρύνει, δεν μας καθιστά πολιτικά ελέυθερους, δηλαδή αυτόνομους, ως κοινωνικό σώμα.
(συνεχίζεται)
Σχόλιο, μέρος τρίτο:
Κι έτσι μένουμε με την διαδήλωση στο χέρι, και εδώ και στην Γαλλία και παντού, ενω το κυβερνών κόμμα δια του κράτους, θεσμίζει κατα βόυλησιν…
Η λύση, Σάκη, νομίζω πως δεν είναι ποσοτική.. Δεν αρκεί, μόνο, να συντονίσουμε τις ανάπηρες εθνικές μας διαδηλώσεις για να επιφέρουμε μια σωστή παγκόσμια έκφραση της κοινωνικής δυναμικής. Αυτο μπορεί να είναι μια, -αναγκαία δεν λέω- καλύτερη συνδικαλιστική πρακτική, δεν μπορεί όμως να παριστάνει μια διέξοδη παγκόσμια και εθνική, πολιτική πρόταση..
Συμφωνώ ότι απαιτείται παγκόσμιος συντονισμός, (ο οποίος, μπορεί να αρχίσει απο τα Pigs, ενδεχόμενα, ως τα άμεσα πληττόμενα,) αλλα πάνω σε κάτι άλλο:
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Να διεκδικήσουμε την ΘΕΣΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΕΙΣΟΔΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΥΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΝΑ ΔΡΟΥΝ ΩΣ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΩΣ ΕΝΤΟΛΕΙΣ ΤΟΥΣ.
Ετσι, θα είναι άμεσα υπολογοι στον ΔΗΜΟ, και όχι στην αγορά, στον Ηγεμόνα, στα ΜΜΕ, και στις υπόλοιπες δυνάμεις της διαμεσολάβησης, στις Αμερικανιές, δηλ. της “κοινωνίας των πολιτων” και της διακυβέρνησης, των γελοίων τύπου ΓΑΠ και σια.
Μόνο η ΘΕΣΜΟΠΟΙΜΕΝΗ είσοδος της κοινωνίας στην πολιτική, ως ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΑΣ, μπορεί παγκόσμια να οροθετήσει τους τομείς δράσης και την δύναμη του κεφαλαίου, να ανθέξει και να επιβάλλει δύσκολες αλλά διέξοδες λύσεις, να προβεί σε κάθαρση σκανδάλων και σε αναγκαίο σπάσημο ιερατείων και συντεχνιών, να ελέγξει τις δυνάμεις της διαμεσολάβησης (ΜΜΕ, ιερατείο, εργολαβοι, κλπ)
Στις διαδικασίες του ΔΗΜΟΥ, ο άνθρωπος παύει να είναι ΜΑΖΑ στα ΜΑΖΙΚΑ κινήματα, και μετατρέπεται σε ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΜΟΡΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ανάγεται σε ΠΟΛΙΤΗ.
Για να μην επεκταθω κι’ άλλο, ιδού μερικές προτάσεις
για θεσμοποιημένη είσοδο της κοινωνίας στην πολιτική
* Τό πολιτικό προσωπικό να είναι υπόλογο στην δικαιοσύνη για τίς πολιτικές του και τις βλάβες πού αυτές προκαλούν στην κοινωνία. Καί φυσικά κατάργηση καθε βουλευτικής ασυλίας.
* Σώμα 1000 πολιτών, κάθε εκλογικής περιφέρειας, πού θα προέρχεται απο κλήρωση, ανά εξάμηνο, να ελέγχει τους βουλευτές της περιφέρειας, με δικαίωμα παραπομπής στην δικαιοσύνη και ανάκλησης του βουλευτικού αξιώματος, εφ’ όσον κριθεί ότι βλάπτουν την κοινωνία.
* Τεχνοδυκτιακό κοινωνικό σώμα ελέγχου των ΜΜΕ, που θα προκύπτει απο κλήρωση, με περιορισμένη θητεία, με δικαιοδοσία ανάκλησης της άδειας του μέσου, εφ’ όσον κριθεί ότι παραβιάζει κανόνες μη ανάμιξης στην πολιτική ζωή.
* Τεχνοδυκτικός “Δήμος”,απο κλήρωση και με περιορισμένη θητεία (π.χ. εξάμηνη) που θα βουλεύεται και θα απαιτείται συμφωνία του προκειμένου να ισχύσει κοινοβουλευτική ή κυβερνητική απόφαση.
* Τά ίδια να ισχύσουν σε κάθε επίπεδο οργάνωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Γιώργο σε χαιρετώ
Στο σημείωμα μου επιχείρησα να αναδείξω, με αφορμή το γαλλικό παράδειγμα, το αδιέξοδο των εθνικών αγώνων και την αναγκαιότητα μιας νέας διεθνιστικής αντίληψης στην πολιτική. Αναφέρομαι συνοπτικά (διεξοδική αναφορά στο κείμενο του Χ. Μήλιου “τα εθνικά αδιέξοδα κι η επιζητούμενη στις μέρες μας οικουμενικότητα της πολιτικής”), σ’ αυτό που θεωρώ το κύριο ζήτημα: τον επαναπροσδιορισμό του πεδίου των σύγχρονων αναμετρήσεων (όχι μόνο των συνδικαλιστικών) έξω από τα εθνικά πλαίσια. Καθώς και τη συνάρθρωση των πολύμορφων τοπικών κινημάτων σε μια νέα διεθνιστική βάση, πέρα από οργανώσεις και κόμματα της παλιάς πολιτικής κουλτούρας που τοποθετούν το ζήτημα της εξουσίας (και άρα της δράσης τους) σε εθνικό επίπεδο. Απαντώ στο ζήτημα “περί ποσοτικής λύσης” που θέτεις στα σχόλια σου, και ελπίζω να γίνομαι σαφέστερος.
Από κει και πέρα η νέα πολιτική δεν μπορεί να συνίσταται μόνο σ’ αυτό. Χρειάζεται πλήθος επαναπροσδιορισμών. Ένα διαρκές ξεκαθάρισμα με την πολιτική κουλτούρα του παρελθόντος για την ανάδειξη των νέων χαρακτηριστικών της. Μ’ αυτόν τον τρόπο αντιλαμβάνομαι το πεδίο των συζητήσεων, την ανταλλαγή απόψεων. Το ζήτημα όμως είναι ιδιαίτερα λεπτό. Η αποτίμηση της ιστορικής παρακαταθήκης της αριστεράς και των μαζικών αγώνων δεν επιτρέπει αυθαιρεσίες και διαστρεβλώσεις. Ακόμη έννοιες με ιδιαίτερο βάρος δεν μπορούν να αντικατασταθούν από ανιστόρητους νεολογισμούς. Αυτά οδηγούν εκτός των άλλων σε λάθος προσανατολισμούς.
Φίλε Γιώργο
Τα σχόλια σου τα διάβασα προσεκτικά. Ανέτρεξα και σε σχετικά δημοσιεύματα του Γ. Κοντογιώργη. Θα σου μιλήσω ειλικρινά. Σέβομαι την προβληματική σου. Προσωπικά όμως αυτές οι θεωρίες (αμεσοδημοκρατικού τύπου) δεν με βοηθούν πολιτικά. Έχω άλλη προβληματική, άλλες αναφορές, εντελώς διαφορετικές. Κλείνοντας θέλω να κάνω μία παρατήρηση. Τα θεωρητικά ζητήματα παραμένουν ανοιχτά. Επόμενα θεωρητικές βεβαιότητες αντίκεινται στη σημερινή κατάσταση η οποία χαρακτηρίζεται διεθνώς, από την έλλειψη μιας θεωρητικής γενίκευσης.
17-11-2010
Θ.Τ.
“Προσωπικά όμως αυτές οι θεωρίες (αμεσοδημοκρατικού τύπου) δεν με βοηθούν πολιτικά. Έχω άλλη προβληματική, άλλες αναφορές, εντελώς διαφορετικές.”
Σάκη, σε ευχαριστω για την απάντηση. Σέβομαι και εγω την προβληματική σου με τις “άλλες εντελώς διαφορετικές αναφορές”, τις οποιες, προφανως δεν συζητας και δεν διαπραγματεύεσαι και για τις οποιες είσαι τόσο αγωνιστικά βέβαιος. Ελπίζω, στον δρόμο σου να συναντας μόνο ότι “σε βοηθά πολιτικά”…