Συγχωρήστε με ω Αθηναίοι

Σ

Μέσα από τα κείμενά σας, στον πρόσφατο διάλογο, εξήντλησα και ξεπέρασα τις αναγνωστικές μου δυνατότητες.

Λόγος δυσνόητος, δύσκολος, όχι απαραίτητα πυκνός νοήματος. Αντίθετα, λόγος που περιπλέκεται, επαναστρέφει ή υπεκφεύγει του νοήματός του.

Λόγος ταυτοτικός, πλεονάζων, όχι πάντα εύστοχα γλωσσοπλαστικός (επιρρέπεια από τα παλιά), συντακτικά αφαιρετικός ενίοτε.

Λόγος λογοτεχνίζων (στιγμές, δημιουργικά – ποιητικά), άλλοτε όμως ναρκισευόμενος.

Ευλύγιστος και πονηρός (σκαριμπικά απλός και κατανοητός όταν χρεώνει, ενοχοποιεί ή δίνει αφέσεις, δύσκολος όταν ζυμώνει, μυεί ή υπεκφεύγει).

Ούτε τη Σαλονικιώτικη ντομπροσύνη υπερασπίζομαι, ούτε την απλούστευση και την απλοϊκότητα στον διάλογο εισηγούμαι.

Ούτε καν στην παλιά καλή ηθική περί ορθόδοξου και ανορθόδοξου της Αριστεράς αναφέρομαι.

Όλα είναι δρόμος εξάλλου…

Μιλώ για την μορφή του Λόγου.

Ούτε κακόπιστα – ούτε καλόπιστα.

Ελεύθερα. Και … υποκειμενικά.

Λόγω καταβολών, αλλά και κάποιας παρούσης “εμπλοκής”, η σκέψη μου, όπως όλων μας, θέλω να πιστεύω πως παραμένει ανοιχτή στο Καινούργιο. Σε νέες μορφές που αναγκαστικά εμπεριέχουν το Νέο (κατά το “Αλλοίωση και Δημιουργία” κλπ, κλπ).

Όμως, ειδικά με κάποια κείμενα, κυριολεκτικά στραμπουλίχτηκε, για να εντοπίσει το νόημα που φέρουν (η σκέψη μου).

Συγχωρήστε μου την αδυναμία και την ανεπάρκεια… Δεν είμαι παρά ένας μέσος διψασμένος αναγνώστης…

Ο πειραματισμός (ή η διερώτηση κατ’ άλλους) είναι θεμιτός και αναγκαίος. Πως αλλοιώς άλλωστε. Αρκεί να διαθέτει αυτογνωσία και να υπόκειται επαρκώς στην ευθύνη Του.

Πόσο μάλλον, όταν ως “όλον” αυτοορίζεται και τοποθετείται στο δύσβατο πεδίο των ιδεολογικών αναζητήσεων.

Αλλιώς, γράφει μόνο ή κυρίως στο επίπεδό του, (αυτοϊκανοποίηση) και, ίσως, παράγει λίγη περισσότερη κίτρινη σκόνη (βλέπε Ράδιο, π.χ.). Και επί πλέον, επειδή ο λόγος είναι σκέψη, που προηγείται της πράξης, τελικά ως τέτοιος (όπως δηλαδή τολμώ να τον χαρακτηρίσω πιο πάνω) φαίνεται να δίνει πολύ μεγάλη ευλυγισία και στην πολιτική πράξη – επιλογή. Έτσι ώστε, “οι χμερ του κοινωφελούς να είναι το ίδιο φαύλοι με τους αντίπερα λαμόγιες” ή και “όλες σχεδόν οι πολιτικές επιλογές να έχουν τις ίδιες πληγές”… Το είδαμε κι αυτό!

Θεωρώ και αισιοδοξώ ότι το “Νέο”, ακόμα και ως ψήγμα, από όπου κι αν προέρχεται, από μέσα μας, από δίπλα μας, από έξω μας, αργά ή γρήγορα αναγνωρίζεται. Από κακόπιστους και καλόπιστους. Τίποτα δεν πάει χαμένο…

Θεσσαλονίκη 11/4/2008

Σοφία Μποϊδίδου

Σχετικά με τον Συγγραφέα

Σχόλια

Kατηγορίες

Ιστορικό