Η ιστορία των διαπραγματεύσεων δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον. Όσο και αν η παράτασή τους έχει φορτιστεί ιδεολογικά κι έχει ταυτιστεί με μια «εθνικά περήφανη» στάση.
Η οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο. Η αγορά βουλιάζει. Το κόστος της αβεβαιότητας έχει γίνει δυσβάστακτο.
Η στρατηγική της «σκληρής» διαπραγμάτευσης είναι αδιέξοδη. Επιτείνει την κρίση αντί να την διευθετεί. Επισωρεύει νέα δεινά και νέα βάρη στις πλάτες της χειμαζόμενης Ελληνικής κοινωνίας.
Η συνεχής επίκληση «κόκκινων γραμμών» και προγραμματικών δεσμεύσεων δυσχεραίνει επί πλέον τις διαπραγματεύσεις.
Είναι καιρός να απαλλαγούμε από αυτές τις ιδεοληψίες.
Η Ελλάδα σήμερα αντιμετωπίζει το φάσμα της χρεοκοπίας.
Για να το αποφύγει ένας δρόμος υπάρχει. Η υπογραφή της δανειακής σύμβασης που εκκρεμεί.
Δεν μπορεί καμιά δέσμη μέτρων να υπερτερεί σε βαρύτητα από ένα πιστωτικό γεγονός. Κανένα όφελος από την διαπραγμάτευση δεν μπορεί να αντισταθμίσει την επερχόμενη καταστροφή.
Δεν μπορούμε στο όνομα των επικουρικών συντάξεων, του ΦΠΑ, του ΕΝΦΙΑ κλπ. να βαδίσουμε προς την χρεοκοπία και να δρομολογήσουμε διαδικασίες εξόδου από το Ευρώ.
Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Πρέπει να συμβιβαστούμε με το «κακό» για να αποφύγουμε το χειρότερο.
Εναλλακτικές λύσεις χρηματοδότησης μάταια αναζητούνται, δεν υπάρχουν.
Πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε την καταστροφή που μας απειλεί.
Και να αποφασίσουμε επί τέλους να ρίξουμε το βάρος στις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές, που έχει ανάγκη ο τόπος, και που έτσι κι αλλιώς είναι αυτές που θα κρίνουν αποφασιστικά το μέλλον μας.
Θα το τολμήσουμε;
Θα κάνουμε την μεγάλη στροφή;
