Από την διεκδίκηση μιας καλύτερης συμφωνίας στην διεκδίκηση συμφωνίας.
Όλα κρέμονται σε μια κλωστή. Το Grexit βρίσκεται πλέον πάνω στο τραπέζι της διάσκεψης κορυφής μαζί με μια συμφωνία με τις ίδιες σχεδόν πιθανότητες επικράτησης 50-50%.
Θα μας παραχωρήσουν οι Ευρωπαίοι συμφωνία ή θα μας εγκαταλείψουν στην μοίρα μας;
Το οικονομικό κόστος της διάσωσης της Ελλάδας έχει εκτοξευθεί στα ύψη. Γεγονός που οδηγεί στο να μην θέλει κανείς να το επωμισθεί.
Οι συσχετισμοί δύναμης μέσα στην Ευρωζώνη είναι εντελώς αρνητικοί με μόνους υποστηριχτές της Ελληνικής πλευράς τους Γάλλους και τους Ιταλούς.
Η ένταση στις σχέσεις Ελλάδας –Ευρώπης, που καλλιεργήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα, συνιστά έναν επί πλέον επιβαρυντικό παράγοντα.
Στα όργανα της Ε.Ε. έχει αλλάξει δραματικά η ατζέντα των θεμάτων, και οι προτεραιότητες. Δεσπόζει πλέον καθαρά η διασφάλιση της Ευρωζώνης και η διαχείριση των κινδύνων που διατρέχει.
Το «Ελληνικό ζήτημα» εξετάζεται τώρα σε νέα βάση σαν παράγοντας που υπονομεύει ευθέως την σταθερότητα της Ευρωζώνης, σαν μια απειλή.
Η Ελλάδα μέρα τη μέρα παύει να αντιμετωπίζεται σαν εταίρος και σύμμαχος αλλά σαν αντίπαλος και εχθρός.
Στην ουσία οι διαπραγματεύσεις έχουν άδοξα τελειώσει. Δεν έχει κανένα νόημα να γίνονται. Διπλωματικά η Ελλάδα έχει απομονωθεί και ηττηθεί.
Οι όροι που προσπαθεί να διατυπώσει η Ελληνική κυβέρνηση δεν έχουν καμιά ισχύ. Είναι ξεπερασμένοι. Περισσότερο αφορούν τα προσχήματα παρά την ουσία. Το διεκδικούμενο είναι να υπάρξει συμφωνία. Αυτή είναι δυστυχώς η κατάληξη της σκληρής διαπραγμάτευσης. Με αυτό τον τρόπο κλείνει έναν ακόμα καταστροφικό του κύκλο ο μεταπολιτευτικός λαϊκισμός επί ημερών αυτή τη φορά ΣΥΡΙΖΑ.
Μένει να δούμε το τελικό του αποτέλεσμα.
