Συμφωνία πιθανόν να έχουμε. Κυβέρνηση δεν έχουμε να την εφαρμόσει.
Ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ που είναι διατεθειμένο να ψηφίσει τα μέτρα σίγουρα δεν αρκεί για να σηκώσει το βάρος της υλοποίησης της συμφωνίας (πέρα από το ότι είναι και ιδεολογικά αντίθετο με αυτήν).
Κανονικά χρειάζεται μια κυβέρνηση διάρκειας τριών ετών, όση και η διάρκεια της τριετούς συμφωνίας. Και βέβαια στα τρία αυτά χρόνια δεν πρέπει να γίνουν εκλογές.
Ένας ανασχηματισμός της σημερινής κυβέρνησης δεν μπορεί παρά να είναι βραχύβιος κι ανίσχυρος να ανταποκριθεί στα καθήκοντα της περιόδου.
Ποιόν να αντικαταστήσεις με ποιόν από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Δύσκολα να βρεις ακόμα και ακτιβιστές που να κινούνται στο πνεύμα των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων.
Κυβέρνηση ειδικού σκοπού ή τεχνοκρατών δεν συνιστά κανενός είδους απάντηση στην αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος. Με μια τέτοια κυβέρνηση το πολιτικό σύστημα υπεκφεύγει, δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν. Υπάρχει και το προηγούμενο της κυβέρνησης Παπαδήμου που υπονομεύτηκε συστηματικά, δεν μπόρεσε να παράγει έργο, και απλά προετοίμασε την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ στην εξουσία. Στην Ελλάδα δεν μπόρεσε να γίνει αυτό που έγινε στην Ιταλία με τον Μόντι δηλ. η υλοποίηση μιας στοιχειώδους μεταρρυθμιστικής ατζέντας. Εδώ το πολιτικό σύστημα είναι εχθρικό απέναντι σε οτιδήποτε δεν προέρχεται από αυτό.
Το πολιτικό σύστημα λοιπόν ούτε είναι διατεθειμένο να στηρίξει ουσιαστικά μια τρίτη λύση (τεχνοκρατών) ούτε το ίδιο να αναλάβει τις ευθύνες του. Αυτό συνιστά μία ακόμα παραδοξότητα από τις πολλές που παρουσιάζει το Ελληνικό πρόβλημα
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες πρέπει να δούμε τι μπορεί να γίνει.
Η γνώμη μας είναι ότι θα πρέπει να πιεστούν τα πράγματα προς την κατεύθυνση να υπάρξει μιας μορφής συνεργασία ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα (ότι δηλ. απομένει πέρα από το αριστερό ρεύμα και τους συμμάχους του) και τις άλλες Ευρωπαϊκές δυνάμεις της αντιπολίτευσης (Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι). Αυτή είναι η μόνη ενδεδειγμένη συνεργασία που επιβάλλεται από τα πράγματα.
Ωστόσο θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι μια τέτοια συνεργασία δεν είναι καθόλου ώριμη σαν ιδέα και ακόμα ότι δεν υπάρχουν στοιχειώδεις επεξεργασίες σχετικά με την μορφή που μπορεί να πάρει. Πρόκειται επόμενα για κάτι που θέλει τον χρόνο του και δεν μπορεί να γίνει άμεσα ωστόσο θα πρέπει να βρεθεί η διαδικασία μέσα από την οποία θα μπορέσει να προχωρήσει.
Αυτή πιστεύουμε ότι μπορεί να είναι μια διαδικασία διαδοχικών συσκέψεων ανάμεσα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό, και τους αρχηγούς της Ν.Δ. ,του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Μέσα από αυτή τη διαδικασία κορυφής μπορεί να βρεθεί κάποια φόρμουλα συνεργασίας και να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της κυβέρνησης που θα υλοποιήσει την συμφωνία.
Σε μια τέτοια κατεύθυνση βέβαια είναι πιο μπροστά οι τρεις της αντιπολίτευσης παρά ο Τσίπρας που ειδικά σε αυτή τη φάση έχει γενικό πρόβλημα προσανατολισμού. Αλλά «οι τρεις» δεν έχουν την δύναμη να την επιβάλουν. Επόμενα εξαρτάται ή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή από τον Τσίπρα γεγονός που δυσκολεύει τα πράγματα. Ωστόσο πρέπει να βρεθεί οπωσδήποτε μια λύση.
Η Ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να αντέξει την αποτυχία ενός ακόμα προγράμματος στήριξης. Η συμφωνία πρέπει οπωσδήποτε να πετύχει. Η αποτυχία της θα σημάνει την πλήρη καταστροφή. Γι αυτό το λόγο είναι ανάγκη να σχηματισθεί κυβέρνηση που θα αναλάβει την επιτυχή υλοποίησή της.
Μια τέτοια κυβέρνηση δεν είναι η σημερινή.
Ούτε κάποια που θα προκύψει από ανασχηματισμό ή από εκλογές.
Μόνη ρεαλιστική και άμεση λύση είναι η συνεργασία όλων των Ευρωπαϊκών δυνάμεων του τόπου.
Να εκφρασθεί σε κυβερνητικό επίπεδο η πλειοψηφία των βουλευτών που ψήφισαν τα προαπαιτούμενα και θα ψηφίσουν αύριο το τριετές πρόγραμμα. Αυτή είναι η μόνη ενδεδειγμένη λύση.
Οι δυνάμεις που υποστηρίζουν την συμφωνία στο κοινοβούλιο να αναλάβουν στο σύνολό τους και την ευθύνη της υλοποίησής της. Μόνο έτσι το τριετές πρόγραμμα μπορεί να εφαρμοστεί και να πετύχει. Αλλιώς θα έχει την τύχη των προηγούμενων προγραμμάτων και η «τελευταία ευκαιρία» θάχει οριστικά κι αμετάκλητα χαθεί.
Μήλιος Χρήστος
