Προς το τέλος των εθνικών ψευδαισθήσεων (;)

Π

Οι δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις απογείωσαν την Ελληνική κοινωνία.
Την έβγαλαν έξω από την σκληρή πραγματικότητα. Την πέρασαν στον χώρο των επιθυμιών, των ψευδαισθήσεων.
Ζούμε κυριολεκτικά στον κόσμο μας, στον μύθο που δημιουργήσαμε μόνοι μας. Στην αυταπάτη της επαναδιαπραγμάτευσης.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η εσωστρεφής Ελληνική κοινωνία υποβάλλεται σε μια συλλογική αυταπάτη. Η ιστορία μας είναι γεμάτη από τέτοιου είδους εξάρσεις και απογειώσεις με καταστροφικές συνέπειες για την μοίρα του τόπου.

Χωρίς καλά -καλά να το έχουμε αντιληφθεί, εντελώς ανεπαίσθητα, έχουμε βρεθεί έξω απο το πλαίσιο της Ε.Ε. Έχουμε βρεθεί να συζητάμε για ανεξάρτητες οικονομικές πολιτικές και για εθνικές στρατηγικές. Ολο το πολιτικό σύστημα έχει μετακινηθεί έξω από τον χώρο της Ευρώπης (παρά τα όσα υποστηρίζει) και σε μια αντιπαλότητα με αυτόν. Προσπαθεί να ορισθεί πλέον εντελώς αυτόνομα. Σε αυτό έχουν συμβάλει τελευταία και οι πολιτικές επαναδιαπραγμάτευσης που έχουν αναλάβει να οργανώσουν τoν μύθο των νέων εθνικών προσδοκιών.

Η επαναδιαπραγμάτευση του μνημόνιου, με τις σημερινές συνθήκες, δεν μπορεί να έχει σοβαρές διαστάσεις. Αυτό άλλωστε μας το διαμηνύουν όλες οι πλευρές. Ολοι μιλούν για τήρηση των δεσμεύσεων (από την Μέρκελ μέχρι τον Ολάντ και τον Ομπάμα). Kάποια υπαρκτά περιθώρια αλλαγών στους όρους της δανειακής σύμβασης, που φαίνεται να υπάρχουν, έχουν απλώς μεγαλοποιηθεί εδώ στην Ελλάδα, όπως συνήθως. Στην πραγματικότητα οι αλλαγές που μπορούν να γίνουν είναι οριακές (στα μέσα) ενώ οι στόχοι μόνο χρονικά μπορούν να μετατεθούν. Τα περιθώρια διαπραγμάτευσης επόμενα είναι πολύ περιορισμένα και καμιά θεαματική ανατροπή δεν πρόκειται να επιτραπεί να γίνει. Σε αυτό το πνεύμα λειτουργεί κατά κανόνα η Ε.Ε. Προς τι λοιπόν τόσες συζητήσεις για ένα θέμα τόσο αυστηρά περιορισμένο; Πώς έχει παρασυρθεί μια κοινωνία ολόκληρη σε μια τέτοια δίνη προσδοκιών; Και πώς θα μπορέσει να συμφιλιωθεί, μετά τις 18 Ιούνη, με την σκληρή πραγματικότητα που την περιμένει έξω από τα σύνορα της Ελλάδας και η οποία, σε πείσμα των όσων πίστεψε, δεν έχει αλλάξει και τόσο πολύ, και συνεχίζει να την εγκαλεί σε άμεση συμμόρφωση και προσαρμογή;

Μηλιος Χρ.
10-6-2012

Σχετικά με τον Συγγραφέα

1 Σχόλιο

  • Χρηστο σε χαιρετω και ευχομαι να εισαι καλα.Οπως τα λες ειναι: Βιωσαμε και εμεις και ο Λαος την απογοητευση μετα απο επαρσεις, ενθουσιασμους, και χιμαιρες. Ωστοσο η αδυναμια της Αριστερας – καθε φορα- να κατανοησει την συγκυρια,και πολυ περισσοτερο να ηγηθει σε μια συγκεκριμενη πολιτικη κατευθυνση,να κανει την επαρση η τον ενθουσιασμο συνειδητη πολιτικη δραση,μας εστελνε καθε φορα χρονια πισω. Απο ολες τις προηγουμεννες περιπτωσεις,σημερα υπαρχουν στην Κοινωνια τελειως διαφορετικα χαρακτηριστικα – χωρις ναειμαι λατρης του αυθορμητου-που αν χρειασθει θα ξεπερασουν την Αριστερα οπως τουλαχιστον εκφραζεται απο τα “επισημα”οργανωτικα της σχηματα. Με απολυτη εκτιμηση.

Kατηγορίες

Ιστορικό