Αν η νομιμότητα στα ΜΜΕ ήταν το πρόβλημα της κυβέρνησης ο νόμος Παππά θα είχε πολλά κοινά με τους κατά καιρούς νόμους για τα αυθαίρετα. Έναντι ενός αντιτίμου (και κάποιων προαπαιτουμένων) θα παρείχε νομιμότητα στα υπάρχοντα κανάλια, χωρίς να αλλάζει στοιχειωδώς το οικιστικό (τηλεοπτικό) τοπίο.
Αλλά αυτό δεν ήταν το πρόβλημα της κυβέρνησης.
Στους στόχους της δεν ήταν απλά να μπει μια τάξη, να επιβληθεί μια νομιμότητα.
Η νομιμότητα ήταν απλά ένα όχημα για να καταργηθεί η κατακτημένη, από καιρό, ελευθερία των ΜΜΕ
Στον πυρήνα της κυβερνητικής προβληματικής η υπόθεση της νομιμότητας συνδέθηκε από την αρχή με την αλλαγή του τηλεοπτικού τοπίου, με την αλλαγή του καθεστώτος στα Μίντια. Πιο συγκεκριμένα με την επιβολή ενός προστατευτικού πλαισίου και την υπαγωγή των τηλεοπτικών μέσων στον άμεσο κυβερνητικό έλεγχο. Από κει και πέρα άνοιγε ο δρόμος και για την διεκδίκηση κάποιας αλλαγής του συσχετισμού ανάμεσα σε κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά κανάλια.
Αυτή η αρχική «σύλληψη» οδηγούσε «από χέρι» στον περιορισμό του αριθμού των καναλιών. Στην μετατροπή μιας ανοιχτής αγοράς σε κλειστή. Κανένα καθεστώς ελέγχου δεν μπορεί να ισχύσει σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς (αυτό το γνωρίζουν όλοι οι πολυπράγμονες εξουσιαστές). Έτσι οδηγηθήκαμε στην κατάργηση της ελευθερίας των ΜΜΕ σε ότι αφορά το δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξής τους σε όλο το φάσμα των συχνοτήτων και η αγορά μιας συχνότητας μετατράπηκε σε μήλο τα έριδος ανάμεσα σε τέσσερις μόνο διεκδικητές.
Επικαλούμενη λοιπόν η κυβέρνηση την νομιμότητα κατήργησε την ελεύθερη χρήση των συχνοτήτων. Κανείς από δω και πέρα δεν έχει το δικαίωμα να ιδρύσει κάποιο κανάλι (με ότι όρους και προϋποθέσεις και αν είναι διατεθειμένος να δεχτεί). Η αγορά είναι κλειστή. Το επάγγελμα του καναλάρχη έγινε κλειστό. Ανήκει πλέον μόνο σε τέσσερεις επιχειρηματίες.
Αυτή είναι η μεγάλη αλλαγή που συνέβη στο χώρο των ΜΜΕ.
Η απουσία φιλελεύθερων κατ’ ουσίαν δυνάμεων στην Ελλάδα φαίνεται καθαρά σε τέτοια θέματα με έντονο ιδεολογικό βάρος. Το κεντρικό αυτό θέμα της κυβερνητικής παρέμβασης και της κατάργησης της ελευθερίας των ΜΜΕ ελάχιστα έχει αναδειχθεί. Το «αυτοί δίνουν τέσσερεις άδειες και εμείς θα δώσουμε δέκα» δεν αρκεί. Δεν απαντά ιδεολογικά στο επίμαχο ζήτημα της ελευθερίας των Μέσων. Δεν υπερασπίζεται αυτή καθαυτή την ελευθερία τους και την σημασία της για μια σύγχρονη δημοκρατία.
Η κατάργηση μιας ανοιχτής αγοράς πέρα από το ότι δεν συγκινεί την Ελληνική κοινωνία πού είναι εθισμένη σε φαινόμενα προστατευτισμού (τα οποία μάλιστα πολλές φορές διεκδικεί) έχει βρει ανέλπιστα και σχετική ανοχή από την Ευρώπη.
Από την οποία μόνο αν πάρει το θέμα διαστάσεις οικονομικού και πολιτικού σκανδάλου που να θέτει θέμα βιωσιμότητας της κυβέρνησης μπορεί να αναμένεται απάντηση. Δυστυχώς διαπιστώνεται για άλλη μια φορά ότι ο πραγματισμός είναι πιο ισχυρός από τον φιλελευθερισμό στην Ευρώπη.
Αναλογιζόμενοι την εξέλιξη των πραγμάτων στο χώρο των ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια δεν μπορούμε να μην διαπιστώσουμε ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτόν τον τομέα γίνεται μια σημαντική οπισθοδρόμηση.
Δεν πρόκειται να παγιωθεί κανένα καθεστώς Παππά στα ΜΜΕ. Γιατί απλά αντιβαίνει στην ιστορική εξέλιξη. Αλλά οπωσδήποτε συνιστά μια οπισθοδρόμηση έστω και για το διάστημα που πρόκειται να ισχύσει.
Ο κρατισμός που αποπνέει ο ΣΥΡΙΖΑ, η ροπή προς την μονοφωνία που εκπέμπουν τα κρατικά (κυβερνητικά) μέσα, που είναι δείγμα γραφής, είναι σε ευθεία αντίθεση με τις πολυφωνικές – πλουραλιστικές τάσεις που αναπτύσσονται στα Μαζικά Μέσα παγκοσμίως.
Βρισκόμαστε στο μέσο μιας επανάστασης στην πληροφορική. Ποιος να ελέγξει τι;
Ήδη έχουμε περάσει στην εποχή του διαδικτύου που κερδίζει μέρα τη μέρα ένα μεγάλο κοινό της τηλεόρασης. Ο ρόλος της τηλεόρασης περιορίζεται. Δεν βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο στο χώρο της πληροφόρησης.
Από την δεκαετία του 1980 όταν διεκδικήθηκε η ελεύθερη ραδιοφωνία και μετά η ελεύθερη τηλεόραση «κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι».
Η αριστερά δέσμια του αναχρονισμού της ονειρεύεται ακόμα Μέσα ελεγχόμενα. Το μόνο που μπορεί να ελέγχει, και το ελέγχει, είναι τα κρατικά μέσα που παρόλο το σπάσιμο του κρατικού μονοπωλίου παραμένουν ακόμα υποχείριο της κάθε κυβέρνησης. Από κει και πέρα υπάρχει ο χώρος της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης που συγκεντρώνει το μεγαλύτερο αριθμό ακροατών και θεατών.
Οι αριστεροί του σήμερα συνεχίζουν να κουβαλούν αμαρτίες του παρελθόντος.
Διακατέχονται από την εμμονή του ελέγχου και ειδικά από την θέση της εξουσίας. Και παρά την επιρρέπειά τους σε θεωρητικές αναλύσεις τους διαφεύγει ότι τα ΜΜΕ, με οποιαδήποτε επιχειρηματική σύνθεση, θα αναπαράγουν πάντα την δεδομένη διάταξη των πολιτικών συσχετισμών. Θα προσαρμόζονται πάντα στην εξυπηρέτηση λειτουργίας του δεδομένου πολιτικού συστήματος. Σε πείσμα όσων προσπαθούν να τα προσεταιριστούν προς όφελός τους. Αυτό δείχνει η πείρα των τριάντα χρόνων ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Οπότε έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα αυταπάτη (Τσίπρα- Παππά) και μια ακόμα «φασαρία για το τίποτα».
Αυτά σε ότι αφορά τα ΜΜΕ. Γιατί υπάρχουν και οι πολιτικές συνέπειες του εγχειρήματος που βρίσκονται σε εξέλιξη και αφορούν την όλη μεθόδευση που περιλαμβάνει και τράπεζες και βοσκοτόπια και αναθέσεις έργων και διαπλοκές και που αποπνέουν όλα μαζί μια έντονη οσμή πολιτικού σκανδάλου που βάζει τον αριστερο-δεξιό συνασπισμό εξουσίας σε κρίση. Όλα δείχνουν πάντως πως αργά αλλά σταθερά η κυβερνητική τύχη του ΣΥΡΙΖΑ περιέρχεται πλέον, μέρα τη μέρα, ολοένα περισσότερο στην διακριτική ευχέρεια των ΑΝΕΛ. Ο χρόνος θα δείξει.
