«Υποκείμενες» παθογένειες της πολιτικής μας ζωής

«

Πέρα από τον κορονοϊό και τις συνέπειες του, που θα είναι μεγάλες , δεν χωράει αμφιβολία, η πολιτική μας ζωή συνεχίζει να διανθίζεται από διάφορες αμετροέπειες και λαϊκότροπες παραδοχές και παρεμβάσεις. Υπερβάλλουμε πάλι και λαϊκίζουμε ξανά. Χωρίς να έχουμε την αίσθηση, αυτή τη φορά, ότι το κάνουμε. «Ή του ύψους ή του βάθους» όπως πάντα, και το μέτρο να μας διαφεύγει και οι μεγαλοστομίες να μοιάζουν με ρεαλιστικές παραδοχές.

Ξαφνικά υπάρχει κράτος, υπάρχει εθνική ομοψυχία και ενότητα (το δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις), υπάρχουν κορυφαίοι τεχνοκράτες, επιτέλους, που κατευθύνουν την πολιτική, υπάρχει φιλότιμο, αλληλεγγύη, πειθαρχία, ο Ελληνισμός ξανα-αναδεικνύει τις αρετές του, «στις δύσκολες στιγμές φαίνεται το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής». «Οι γιατροί, οι νοσοκόμοι (αυτοί κύρια) και οι αστυνομικοί είναι οι νέοι ήρωες της εποχής μας». «Η ψηφιακή επανάσταση προχωρά πλέον με άλματα». Αυτό είναι το καθημερινό μότο των Μέσων, αυτό κυριαρχεί στους λόγους των πολιτικών (πλήν εξαιρέσεων) κι όλων των δημόσιων προσώπων, αυτό αντανακλά, στις μέρες μας, την διαμορφωμένη μέση κοινωνική συνείδηση. Έτσι καταγράφεται η Ελληνική κοινωνία την εποχή του κορονοϊού.

Πρόκειται για μια ιδιαίτερη εντελώς κατάσταση που χρήζει μελέτης και προσοχής. Οπωσδήποτε είναι κάτι το εφήμερο και παροδικό. Μια εξιδανίκευση προσώπων και καταστάσεων που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Όλο όμως αυτό το κλίμα δεν προέκυψε εκ του μηδενός. Να μην πάμε και στο άλλο άκρο. Τηρουμένων των αναλογιών υπήρξε μια θετική ανταπόκριση στην επιδημιολογική κρίση. Κι αυτό αφορά κατά κύριο λόγο τον πολιτικό παράγοντα. Όλοι οι τεχνοκράτες επιδημιολόγοι ανά τον κόσμο παντού πρότειναν τα ίδια περιοριστικά μέτρα. Ο Μητσοτάκης είναι από αυτούς που δεν ολιγώρησαν (σε αντίθεση με άλλους ηγέτες). Αυτό είναι που έκανε την διαφορά. Όλες οι χώρες που πλήγηκαν έντονα από τον κορονοϊό το οφείλουν στην ολιγωρία των πολιτικών τους ηγεσιών, στην καθυστέρηση λήψης περιοριστικών μέτρων. Και εδώ υπάρχουν ευθύνες για τους αρχηγούς αυτών των κρατών.

Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να πιστωθεί στον Μητσοτάκη είναι το επιχειρησιακό. Μετά τον Έβρο για δεύτερη φορά δίνει μεγάλη έμφαση στο επιχειρησιακό σκέλος εφαρμογής μιας πολιτικής. Στηριζόμενος στα ίδια πρόσωπα (Χρυσοχοϊδης, Χαρδαλιάς) και πετυχαίνει. Όλη η εικόνα της έντονης κρατικής παρουσίας αφορά αυτά τα δύο υπουργεία και δευτερευόντως του υπουργείου υγείας. Γιατί χάρις την δουλειά που έγινε από αυτά τα δύο υπουργεία η διάδοση της ασθένειας περιορίστηκε και το σύστημα υγείας δεν πιέστηκε.

Αυτή είναι η όλη κατάσταση. Ούτε κράτος αποκτήσαμε, ούτε ένα νέο εθνικό σύστημα υγείας, ούτε μια ψηφιακή διοίκηση, ούτε μια τεχνοκρατική υποδομή. Πολύ περισσότερο δεν αποκτήσαμε έναν νέο κώδικα αξιών και ιδιαίτερα υπευθυνότητα και πειθαρχία. Σαν κοινωνία παραμένουμε λάτρεις των χαλαρών κανόνων και των εξαιρέσεων.

Τα οργανωμένα Κράτη δεν προκύπτουν μέσα από έκτακτες συγκυρίες. Η συγκρότησή τους απαιτεί μεθοδικές προσπάθειες ετών, με θεσμικές αλλαγές, συνεχείς επιμορφώσεις και αλλαγές βασικά στην νοοτροπία. Και για να γίνουν όλα αυτά προϋποθέτουν μια μεγάλη πολιτική τομή, μια βαθιά αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και ταυτόχρονα την ώριμη απαίτηση της κοινωνίας για ανανέωση και ριζική αλλαγή.

Μήλιος Χρήστος

Σχετικά με τον Συγγραφέα

Σχόλια

Μήλιος Χρήστος

Kατηγορίες

Ιστορικό